Wielka rzeka

// Ok

Jeszcze raz chlapnęłam na Harpię.
-trzeba dbać o środowisko i podlewać wodę.- zaczęłam spoglądać na Harpię niewinnym wzrokiem.

- Taka moja nadzieja. Powiędnie. - mruknęła.
Tylko oczy zmrużyła na wodę na grzbiecie. Przywilej gęstego futra, nie przeniknie do skóry.
Na Cantare spojrzała, oko cieszył swą radością życia.
Drugi raz było to jej jednak nie miłe. Warknęła cicho, nie z agresją, z ostrzeżeniem. Że ona się bawić może, ale granice są.

-buuu...- udawałam smutną. - woda cie w ogóle "nie rusza"...
- wyciągnęłam łapę z wody i glebnęłam obok Vixi

- Takie życie. - mruknęła pod nosem kitą ziemię zmiatając.

//z/w 10-20 min.

Poślizgnął się na kawałku nieporośniętej ziemi, burząc harmonijnie usypany piach, który podniósł się w górę, tworząc drobną chmurę, by zaraz ponownie opaść na ziemię. Stanął na szeroko rozstawionych łapach, z łbem opuszczonym nisko, z ozorem wywalonym na prawy bok pyska. Ziajał ciężko, patrząc na obecnych figlarnie.
- Lunae - wyrzucił z siebie.

// Ok.

Spojrzałam na obcego psa z rozbawieniem.
-Veris. -uśmiechnęłam się-Summer jestem.
Czyżby dopadł mnie szczękościsk?

Miodowe ślepia zwróciła w stronę Harpii. Pamiętała jedynie urywki wspomnień... nic więcej. Westchnęła gorzko, odwracając spojrzenie w kierunku syna. Czemu wszyscy potrafili cieszyć się życiem? Czemu wszyscy byli radośni, a ona, jedyna nie potrafiła się uśmiechnąć? choleera jasna...

/wybaczcie za ewentualnie błędy...

- Cantare - przedstawił się, uśmiechając się szarmancko. Usiadł. Łeb trzymał wysoko, pierś wypinał jakby dumnie. I wciąż promieniał radością. Kątem oka dostrzegł matkę, posłał jej ciepły uśmiech i machnął ogonem radośnie.

- Lunae. - ponownie zerknęła na młodzika. Dała spokój mrówkom, może w oczekiwaniu na ich odwet.

Zaczęłam chichotać, gdy zobaczyłam jak usiadł Cantare.
-zapewne jesteś z SPK, co?

Kiwnął w potwierdzeniu łbem. Wygiął szyję w łuk, by zobaczyć, co też takiego za nim się znajduje. Trafił przez to nosem prosto w zimną ścianę głazu. Zmarszczył lekko brwi, odwrócił się i oparł grzbietem o ów kamień, spoglądając ponownie na Summer.

Wbiegła, szybko krótkimi łapami przebierając. Pazury cicho stukały o ziemię. W pewnym momencie zatrzymała się i zerknęła na psy. Ach, jakże dawno jej tutaj nie było! Rozejrzała się, wodząc pustym i pozbawionym jakichkolwiek emocji spojrzeniem po psach. Zmrużyła ślepia, po czym powoli do rzeki podeszła.
- Witam - bąknęła w stronę obecnych tutaj.

Nie odzywała się. Siedziała wygodnie wśród kłosów wysokich traw. Ślepia co jakiś czas spoglądały na błękit nieba. Ocho, Avalon nigdy nie była dobrą matką. Nigdy też nie chciała nią zostać. Jednak los potoczył się inaczej. Posiadała siódemkę dzieci. Z żadnym z nich nie utrzymywała bliskich kontaktów. Szczerze? współczuła im.

Lunae...Vixa.-powiedziała do psa.

Przymknęła ślepia odcinając się od otaczającej rzeczywistości. Jeszcze wymruczała jakieś przywitanie w odpowiedzi nowo przybyłej suczce.

Oblizała pysk, wzrok na niebo kierując. Każdy ją ignoruje. Rutyna. Z jej pyska wydobył się zduszony świst, który z początku miał być głuchym westchnięciem. Po chwili jednak o jej uszy obiły się ciche powitania. Proszę, więc jeszcze ją zauważają. Końcówka jej ogona drgała, raz po raz o ziemię się obijając.

Dopiero teraz zauważyła suczkę.
Lunae.-powiedziała i skinęła do niej pyskiem.

Kiwnął do Vixy pyskiem. Przymrużył lekko ślepia, rozkoszując się chłodem idącym od skały.

Uchyliła powiek by skierować ich wejrzenie na czekoladową.
- Avalon. - odparła na to uderzywszy dwa razy kitą lekko o ziemię - Miło mi Cię ponownie widzieć.

Przeciągnęła się leniwie. Ostatnio bardzo się rozleniwiła. Powiodła beznamiętnym spojrzeniem po psach. Niektóre chyba pamiętała ... A może nie? Nieważne. Położyła się, krzyżując przed sobą przednie łapy.

Wszedł wolno...nie patrząc na psy dopiero po chwili podniósł łeb aby im skinął . Niebieskie ślepia wodziły po polanie niczym dwa radary w końcu usiadł.

Spojrzał na beagle'kę spod zmrużonych powiek. Kojarzył ją, kiedyś się na siebie napatoczyli, nic więcej.

- Kope lat, starucho. - wbrew pozorom był to komplement. O tak, Avalon miała dość specyficzne poczucie humoru. - Wiele się tu zmieniło? - przysiadła obok, chcąc posłuchać chociażby kilka słów od dawnej przyjaciółki.

Spojrzała na przybyłego psa.
Lunae. Vixa.-rzuciła do niego. Ile ona jeszcze razy wypowie powitanie? Oj, chyba ustanowi w tym nowy rekord. Przeciągła się na rozgrzanym już kamieniu i zlustrowała okolicę dwukolorowymi ślepiami.