Szkolenie Comercal'a.

...

Weszła i przyzwała adepta wyciem.

Wszedł.

Spojrzała na przybyłego.
- Ave. Z tego co wiem, to Steele Cię już szkolił. Możesz mi zwięźle powiedzieć, o co już Cię pytał?

* Pochylił nieco pysk, wyręczając owym gestem zwykłe powitanie. *
Jedynie o regulamin.
* Wymruczał, a słowa z niemiłym wydźwiękiem zdawały się ocierać o jego krtań. *

- Mh.. A na jaką rangę chciałbyś się szkolić? - spytała, przyglądając się mu.

* Wszelkie organy jego ciała chyba na moment zamarły, jak i jego pysk.
Jedynie ślepia czasami błyskały jakimś tajemniczym blaskiem. *
Na Wampira, o ile jest taka możliwość.
* Wyrzekł w końcu, nadając swemu ciału po raz wtóry naturalny wyraz. *

Kiwnęła pyskiem.
- Opisz go. O randze, i ile może zarzucać lin.

Ale przecież macie 7 Wampirów. xd

Jest rangą specjalną, ma możliwość więc zarzucania pięciu lin.
Wszyscy nosiciele owej rangi mają swego wampirzego dowódcę.
* Odczekał stosowną chwilę, zebrał w jednolity kawałek swe myśli. *
Posiada zdolność pozbawiania ofiary części punktów jego siły witalnej.
Wyróżnia się świetną budową ciała.
* Napiął swe mięśnie, gdy zamajaczył na jego pyska ironiczny grymas, powszechnie zwany uśmiechem. *

- Dobrze. Jakie znasz sposoby torturowania, ataku i obrony?

Sposoby?
* Wydawało się, że zagięła go owym pytanie, jednak po chwili zwłoki odrzekł. *
Nie uczono tego na wejściu do sfory, ale posiadam nijakie doświadczenie w walce.
Wolałbym zaświadczyć o tym w praktyce, niźli teorii.
Podczas tortur najlepszym wyjściem jest stosowanie własnych pazurów i kłów, choć można używać i przedmiotów dodatkowych posiadanych przez siebie.
Obrona. Trzeba wykazać się sprytem, stosować jak najbardziej nieprzewidziane ruchy.
Atak. Tutaj również liczy się zaskoczenie przeciwnika.

- Dobrze, zatem przetestujemy się w praktyce - uśmiechnęła się cierpko. - W takim razie teraz zapoluj na jakąś zwierzynę.

/piszesz post, ja ci odpowiadam, ty dalej polujesz itd /

Wzniósł łeb do góry, a jego ślepia wzniosły się czujnie ku górze, lecz słuch nie wychwycił żadnych znaków, na które powinien ożyć albo się zaniepokoić.
Postanowił skorzystać więc z węchu, płaty nozdrzy wzniosły się i opadły kilkukrotnie, gdy do jego nosa dopadła cudowna woń dziczyzny.
Posłał jedno, krótkie spojrzenie w kierunku Joy, po czym zaszył się w gęstych zaroślach.
Gałęzie niczym baty smagały jego ciało.
W jego ślepiach zabłysnęło coś enigmatycznego.
Jego łapy, które zdawały się być sztywnymi, uginały się pod jego cielskiem wprawnie, by zagłuszyć każdy, najmniejszy chrzęst.
Mięśnie igrały pod jego skórą, gotowe w każdym razie wspomóc intencje Cormercala.
Uparcie parł do przodu, przybierając zacięty wyraz pyska.
I oto jego ofiara, a właściwie jej majak, pojawił się pośród dalekich, rosłych drzew.

Postanowił więc wykorzystać jego nieświadomość, zachował siły na później.
Teraz opuścił się na przednich łapach, dalej ciągnąc ku swej potencjalnej ofierze.
Jego zapach pobudzał zbędzie jego zmysły, rozsadzał niemalże umysł, chęć mordu.
Zatoczył wokół niego półkole, by nie narażać się mu, będąc na torze jego możliwej ucieczki, gdy się spłoszy,
Taka sytuacja miałaby niemiłe skutki.
Podszedł go od tyłu, zaledwie kilka metrów ich dzieliło...

// Nie chcę odpisywać na byle jak, zresztą... dziś nie mam weny, odpiszę jutro, jak wejdę na kompa.
Przepraszam, paa. ;**

Dla niego to był znak.
Znak na to, że już czas na atak początkujący zaciętą walkę.
Dotychczas ciche serce, uderzyło mocniej, pompując usilnie krew do żył,
Sprawiało wrażenie tego, które chciało się wyrwać z klatki piersiowej.
Ruszył przed siebie, usilnie wysuwając do przodu łapy, wiatr z błogością muskał jego ciało.
Był już blisko.
Zniżył się ku ziemi, by zyskać na impecie, po czym odbił się od niej i wylądował na zwierzynie, kąsając kłami jej kark.
Krew opłynęła po jego pysku.
Nie zamierzał zwalniać uścisku, czekał, aż jeleń zwali się na ziemię pod jego ciężarem, albo chociażby ugnie.

Przybrał zacięty wyraz pyska, przyzwyczajony został jednak do bólu poprzez wieloletnie walki.
Prędko dopełzł po jego ciele, zadając pazurami wiele ran, do jego gardła, w które wgryzł się w z niezwykłą łatwością.
Uścisk miał mocny tym bardziej, że nie zamierzał go zwolnić.
Szarpnął kilkakrotnie pyskiem czując, jak jego ofiara powolnie dogasa.

Chwycił zwierzę za kark i dowlókł do Joy.
Rzucił je przed jej łapy, po czym wzniósł łeb do góry.
Na jego pysku jednak trwała nadal nieposkromiona obojętność.

Podniosła się i przeciągnęła.
- Chodź na Ciernistą Polankę - rzuciła do niego, po czym poszła w tamtym kierunku.

Wyszedł.