Wielka Rzeka

Nic już nie powiedział, pokiwał tylko głową pozostawiając odpowiedź jedną wielką niewiadomą. Gdyby jednak wiedział, że poprawiło jej to humor, to byłby niezwykle uradowany, tymczasem wydawało mu się.. właściwie to nic mu się nie wydawało. Przemyślenia pozbawiły go chęci do.. dalszych przemyśleń. W tej chwili zapragnął znowu być tylko psem. Może dlatego tępo wpatrywał się w zmoczony ogon Rookshy i zupełnie zapomniał, że przyszedł się wymoczyć. Ach, trudno, może innym razem.
- Nie ma sprawy, naturalna rzecz. Widzisz, robaki robakami, a ja zupełnie się z tobą zagadałem i straciłem poczucie czasu - wyszczerzył się beztrosko -Tymrazem to ja proszę Cię o wybaczenie i będę musiał Cię pożegnać - dodał, a potem skłonił się niczym szurnięty dżentelmen i zniknął /nmm

Spojrzała za tym "szurniętym dżentelmenem" może z lekką dozą żalu. Ach, straciła właśnie rozmówcę, pierwszego od kilku dni. I cóż ona ze sobą pocznie?
A mówiłam, żebyś nie zanudzała, mruknęła do siebie w myślach i wyjęła ogon z wody. Załośnie wyglądająca końcówka zlepionych włosów ociekała wodą. Machnęła nim raz w lewo, raz w prawo, pozbywając się ostatnich kropli.
Zapragnęła wrócić do lasu, który nie był już lasem, a lasu szczątkami. Westchnęła cicho, odganiając z głowy myśli mówiące jej, że już go tam nie znajdzie. Jednak potrzeba pójścia tam była zbyt silna, więc suka zerwała się na cztery łapy, jeszcze zanim się rozmyśliła. Zerwała się i... stała bez ruchu kilka chwil. Rook, znów się zacięłaś, podpowiedział jej mrukliwy głos i wiedziała, że ma rację.
Skoro już wstała to musiała coś ze sobą zrobić. Całkowicie pozbawione byłoby sensu gdyby znów usiadła. Z tą myślą postanowiła dać prowadzić się własnym łapom i wyszła znad rzeki w kierunku jej samym nie do końca znanym.

/zt

Nawiedziła owe tereny cicho, spokojnie, by żadnemu psu nie przeszkodzić. Słowa, które na końcu Haruhiko wypowiedziała, wpadły tak szybko, jak wypadły z jej pamięci. Nie obchodziła ją. Była piątym kołem u wozu, które do tego wszystko psuło. Tak samo popsuło jej relację z bratem, i zaufanie do brata. I przemieniło w jej wroga. Nie odeszła stamtąd przez słowa Aussie. Słowa Aussie były dla niej puste. Jak balon. Puste w środku. Jak puste pudełko...
Jej ucieczka miała dać znak Dirnwodowi. Że między nimi wszystko popsute. Na tyle, by nie dało się tego naprawić. Musiałby ją złapać, w sytuacji, kiedy nie zorientowała się o jego obecności, by mógł z nią porozmawiać. A i nie jest pewne, czy porozmawialiby, czy suczka by go zaatakowała.
Nie wiedziała, jak on mógł to zrobić. Nie chciała sobie nawet tego wyobrażać. Usiadła nad wodą i poczęła przyglądać się swemu odbiciu. Nad wodą robiła to zawsze. Jej brat był głupi, ślepy, albo to tamta suka okręciła sobie go wokół palca i teraz manipulowała. Jak głupi był na każde jej skinienie. Jeśli tak, to nie był już jej brat, ale służący Haruhiko. Jak mógł tak łatwo dać sobą zawładnąć?
Tak czy inaczej, musi mu jakoś pokazać, że stracił siostrę. Że został sam z tą swoją dziką manipulantką. To co zrobił, robił wiele razy, zrozumiała jako wybranie tamtej suki. A Over w cale nie stawiała go przed wyborem - nigdy by nie zrobiła osobie, którą kochała. To tamta postawiła go przed wyborem. Ale z tym wyborem i ona musi się pogodzić. Zamierza godzić się przez całe życie. W końcu, to jej nowy cel. Łzy skrywane w oczach spłynęły powoli do wody. Nie chciała w cale płakać, ale te łzy tam były - musiała w końcu je wyrzucić. A teraz nowa era. Już nie będzie płaczu. Tylko zemsta. Nie będzie cierpiała przez bliskich.

Przyszedł.
Tak. Po takim czasie... wrócił. Chociaż nie, nie odszedł stąd. Ciałem - owszem. Duszą - nigdy. Zawsze powracał pamięcią do tej krainy. Do miejsca, w którym przyszedł na świat, gdzie się wychował, gdzie przeżywał
wzloty i upadki; gdzie poznał tyle nowych postaci, którzy pomogli
mu wykreować się na psa takiego, jakim jest teraz.
Powrót.
To określenie brzmi cudownie. Nie.. nie cudownie. Wspaniale. Przerażająco idealnie. Piekielnie dobrze. Anielsko fenomenalnie.
Jego ogon bujał się na boki w zastraszającym tempie. Kolor się rozmywał... tak jak to dzieje się ze skrzydłami kolibra w czasie lotu. W pewnym momencie zatrzymał się, by zaczerpnąć głęboki wdech... Tyle się zmieniło, ale jakby wszystko zostało takie samo. Takie uczucia są naprawdę
trudne do określenia.
Jak młode szczenię, szczęśliwy, z wielkim uśmiechem na pysku, wskoczył do wody. Pod nosem mamrotał coś w stylu 'dom, dom, w końcu w domu'. Siedzi w tej wodzie, a konkretniej leży, w takim miejscu, co by mu płyn do nozdrzy nie wlazł.

Odwróciła delikatnie łeb w stronę przybyłego psa. Akita. Nie wyglądał, jakby tutaj dopiero co przybył. Na pewno był tu wcześniej. Spuściła łeb znowu na wodę. Musi znaleźć sobie sprzymierzeńców. Powinna zacząć żyć od początku. Z czystym kontem. Ale to nie dawało spokoju. Nie miałaby celu w życiu... To okropnie przytłaczające.
A może miałaby? W końcu jej celem byłoby zapomnienie o wszystkim. A zemsta... Nie pasuje do niej. Nie, kompletnie. To nie ona. Zamoczyła lekko łapę w wodzie. Wtedy ona wzburzyła przez wskoczenie psa do wody. Rozbryzg wyminął ją dosłownie o centymetr - jeszcze trochę, a byłaby cała mokra. Ale poczuła się dzięki temu, jak obudzona - nieprzytomny wzrok uniosła na psa. Czyli postanowione - nie pozwoli sobie odejść. Od dzisiaj zaczyna. Bez brata, bez tego, co było. To, co zdarzyło się w Feainnewedd, jest tylko snem. Jej prawdziwa przeszłość to walki, jej morderca, Lake, owczarek, którego w furii zabiła. To jest jej prawdziwa przeszłość. A nie zabawa w ciuciubabkę w jakiejś krainie. Od dzisiaj unika brata, zaczyna z czystym kontem. O miłości zapomnieć jest trudno. Ale ona dowiedzie, że zapomnieć się da.
Podniosła powoli swoje cielsko, po czym zbliżyła się o parę kroków do psa. Położyła się na brzegu, zamaczając łapy w wodzie. Uśmiechnęła się delikatnie do Akity. - Jesteś stąd, prawda? - Zaczęła spuszczając łeb na wodę - To widać po Twoim szczęściu. Over. - Po tym, jak rzuciła do psa swoje imię, spojrzała się na niego znów. Tak. Miło było oglądać czyjeś szczęście.

Podskoczył lekko, słysząc czyjeś słowa. Owszem, to by było dziwne, żeby w takim miejscu jak to, nie było nikogo... jednak nie spodziewał się, że ktokolwiek do niego zagada.
Z leżenia, przeszedł na siedzenie. Strumyczki przezroczystej wody spływały z niego, z powrotem do rzeki. Ogon, który dalej rzuca się z boku na bok, tworzy fale na powierzchni wody.
Spojrzał na sunię, przyglądając jej się. Nie zna jej, to jest pewne. Nowa? Albo się mijali przez ten czas, kiedy był tu wcześniej... nie. To mało prawdopodobne, skoro był tutaj od urodzenia.
Przez chwilę utrzymywał poważną minę, acz z nieodchodzącym szerokim uśmiechem. Trzeba stwarzać pozory normalnego i w miarę dorosłego...
Wytrzymał. Z dobre dwie sekundy! Rekord jak nic!
A potem znów zrobił zamach na wodę, kładąc się w niej z powrotem i rozchlapując na każdą stronę.
- Tak. Stąd - powiedział, rozbawiony; szalenie szczęśliwy. - Stąd... - powtórzył trochę ciszej, sam do siebie, jakby dopiero zauważając wagę tego słowa.
- Bloy - dodał po chwili. Ależ on się dawno nikomu nie przestawiał! Kiedy on w ogóle ostatnio rozmawiał z drugim psem?
Taka drobnostka, a on cały jest dosłownie wniebowzięty.

Uśmiechnęła się blado. Tak jak myślała. Nikt by się nie cieszył tak, jak osoba, która powraca znowu do domu. Ona także by się cieszyła. Gdyby miała dom.
Kolejna fala wody, która tym razem lekko zmoczyła jej futro. Zaśmiała się. Było ciepło, a oblanie wodą przyjemnie ochładzało organizm. No i w końcu... Zaczyna od nowa.
Zamoczyła lekko łapę w wodzie, po czym szybko ją wyjęła. Nie, nie mogłaby tam wejść. Woda była za zimna. Znów uśmiechnęła się, tym razem bardziej promiennie, słysząc imię psa - Miło mi. - Powiedziała delikatnym głosem. Otrzepała lekko łeb z wody, która niemal cała spłynęła z jej futra. Wzrok przeniosła na słońce. Uśmiechnęła się znów, tym razem kolejny raz blado - Ja nie mam domu. Ani rodziny. Moje życie to wieczna podróż. I tak zostać powinno. - Westchnęła cicho. Tak. Jej nowe życie tak wygląda. Nie powinna zatrzymywać się na stałe. Może i stąd ulotni się, niczym lato. Szybko, i nikt nawet nie zauważy. A może zostanie tu na dłużej... Chociaż, nigdzie nie zostawała na dłużej. Dobrze, że chociaż jej przyjaciołom się powodziło. Nie... Praktycznie wszystkich już nie ma...

Kiwnął głową.
- Mnie również miło - i uśmiechnął się jeszcze szerzej, o ile to możliwe. Dobrze, że ma wytrenowane mięśnie żuchwy, inaczej już dawno dostałby skurczy.
Przeturlał się w jedną stronę, a potem znów w drugą, wracając na poprzednie miejsce. Woda jest tak orzeźwiająca, taka przyjemna, że nie mógł się powstrzymać, żeby tego nie zrobić. Teraz każdy kawałek jego ciała jest mokry.
Po jej kolejnych słowach, usiadł, kolejny to już raz. Nie wie, jak to nie mieć rodziny. Domu. Jemu, w końcu, to wszystko zostało przywrócone, kilka chwil temu. Jedyne, co może przypuszczać, to to, że bycie w takiej sytuacji jak Over, nie jest przyjemne.
- Skoro cały czas podróżujesz, to jak chcesz znaleźć dom? - spytał. Dalej uśmiechał się ciepło. Jednak w jego oczach można było zobaczyć powagę. -
Określenie 'domu' jest ruchome, nie ma jednego znaczenia. To niekoniecznie jest miejsce, to także osoby, które znasz; przyjaciele; wspomnienia - dodał chwilę później, dzieląc się swoimi spostrzeżeniami.

Uśmiechnęła się znów - W takim razie miałam dom. Ale... Tamtej krainy już nie ma. Miałam tam wszystko. Przyjaciół... - Tutaj zawiesiła głos na chwilę. Nie wypowie tego słowa. Ani jego imienia - Wszystko. - Dokończyła zgaszona. Tak. Tam było wszystko, czego jej było potrzeba. Był to raj. Ale musi się przyzwyczaić, że wszystko co dobre, się kończy. Uśmiechnęła się blado. Czy tylko ona jeszcze tego nie pojęła? Jest tylko teraźniejszość, trzeba brać z życia to, co najlepsze, bo wszystko się kończy.
Wstała i powoli przednie łapy postawiła w wodzie. Potem wskoczyła tam cała, niechcący oblewając Akite. Uśmiechnęła się do niego i napiła parę łyków wody, w której stała. Tak. Zaczęła nowe życie.

/Praszam, weny zabrakło D:

- To przeszłość - podsumował, znów radosnym głosem. - Owszem, dobrze powspominać, ale nie to, co nas w depresje zagania - dodał od razu.
Mówi to on, Bloy, który nadal nie może o Niej zapomnieć. Ba! Nawet przed sobą przyznać nie potrafi, że żywił do Niej takie uczucia! To idiotyczne, że do tej pory one zostały i tkwią w nim, jak... No właśnie. Jak co? Tak na prawdę, wszystko można wyciągnąć, wyrwać. Oprócz uczuć. I to jest jednocześnie wspaniałe, ale od razu i okrutne. Wie, że Jej już nigdy nie zobaczy. Może to i lepiej.
W sumie nic nie zrobił sobie z tego, że sunia go ochlapała. Nawet niechcący. Jest to dobry, a nawet idealny, powód aby zacząć zabawę. Zresztą, i tak jest cały mokry.
Podstępny, a jednak nadal pełen zadowolenia, uśmiech pojawił się na jego mordce. Uderzył łapą o taflę wody, aby ochlapać Over. Potem zatrzymał na niej wzrok, pełen oczekiwania, na jej reakcję.

/Ja muszę iść xd Potem będę.

Jego słowa podniosły ją na duchu. Tak, jechali na jednym wózku, choć ona o tym nie wiedziała. Lecz ona przyznaje się - kocha go, kocha go... Mogłaby to całe dnie powtarzać. Lecz cóż jej po tym, jeśli boi się wypowiedzieć osoby kochanej imienia? Ona sama wie o kogo chodzi, ale boi się przed sobą przyznać... Ale czego? Jeśli wie? Gdyby mogła spotkać go jeszcze raz. Był z pewnością pierwszą osobą, do której żywiła takie uczucie. Tak poważne uczucie. Nie szczenięcą miłość.
Zaśmiała się. Cofnęła parę kroków, po czym rozbiegła. Przebiegając obok psa, wywołała dwie duże fale wody, jedna z nich zmoczyła psa, zaś druga lekko brzeg rzeki. Zahamowała gwałtownie, w płytkim miejscu i ugięła przednie łapy, stojąc w pozycji namawiającej do zabawy. Czekała na jego ruch, machając ogonem energicznie - to w prawo, to w lewo. W miodowych oczach znów pojawiło się życie. Tak, teraz wreszcie może powiedzieć, że zaczyna na nowo. Zaczyna z nowym uśmiechem. Jakby nie było nic.

A on... Sam nie wie, czy to uczucie było głębokie. Uwielbiał z Nią przebywać, rozmawiać, patrzeć na Jej postać, dzielić się myślami... Podobno to nazywają miłością, a czy to właśnie to dosięgnęło Bloya?
Skulił się lekko, kiedy jedna z fal go dosięgnęła. Przymknął też delikatnie oczy, żeby mu ich nie zalało. Jednak były one otwarte na tyle szeroko, żeby dalej śledzić osobę czekoladowej Borderki. Potem zaśmiał się głośno, będąc jeszcze bardziej mokrym niż przedtem. Ale w tym właśnie zawierała się cała przyjemność zabawy. Co to za gra w rzece, kiedy jest się suchym?
Podniósł się. Kilkoma długimi susami, wzbudzając wodę, która jeszcze bardziej go moczyła, znalazł się parę metrów od Over. Zatrzymał się. Przyglądał się jej chwilę, by utrzymać ją w niepewności co do jego zamiaru. A potem zagiął łapy i wyskoczył w górę, upadając dosłownie kawałeczek od suni. Fale wody zaczęły połykać to co miały przed sobą. Wliczając w to oczywiście Over.
Teraz nie ma możliwości, żeby jakaś sucha sierść na niej została. A gdyby tak było... no to zawsze może to zmienić.

Zaśmiała się znów, patrząc, jak woda ją zalewa. Po chwili była cała mokra. Uśmiechając się, otrzepała futro, przy Akicie, tak, że prawie wszystkie kropelki wody pospadały na niego. Jej futro zwykle szybko wysychało, więc o to się nie bała.
Słońce powoli zachodziło. Spojrzała się znów na nie - duże nadzieje pokładała w słońce. Los był jej Bogiem, zaś Los ukazywał się jedynie w zachodzącym i wschodzącym słońcu. Uśmiechnęła się blado. Widziała jego pysk w słońcu. W jesiennych liściach. W lesie. W samotnych drzewach. Tak wiele jej się z nim kojarzyło. Zbyt wiele. by wszystko zapomnieć.
Uśmiechnęła się tym razem tak szeroko, że wyszczerzyła zęby. Skoczyła, lądując przy Bloy'u, ale ustawiła przy lądowaniu łapy tak, że przejechała nimi po dnie kawałek, wywołując dwie fale, kolejny raz. Znowu jedna z nich oblała psa. Po czym, jak już fala go zmoczyła, usiadła i pacnięciem łapy w wodę, opryskała go małymi kropelkami i zaśmiała się.

Odwrócił jedynie pysk w drugą stronę, kiedy Over otrzepywała się przy nim. Tak, oczy chroni najbardziej ze wszystkiego. Bo bez zmysłu wzroku, nie mógłby podziwiać świata. Dla niego to ważniejsze nawet niż węch.
Zauważył jej blady uśmiech, kiedy patrzyła na słońce. A jej oczy...
odpłynęły. Zapewne gdzieś daleko, do przeszłości. Do wspomnień.
Ale jakże się uradował, kiedy sunia wróciła do wcześniejszego, rozradowanego stanu. A kiedy w zmyślny sposób chciała wytworzyć fale, przyglądał jej się z zaciekawieniem. O, dobry pomysł. Kiedyś będzie musiał też tak skoczyć. Fala robi się duża, a przy okazji samemu doświadcza się czegoś w stylu ślizgawki.
Tym razem, żeby chronić oczy, podniósł wysoko pysk. Przy okazji zauważył, że słońce zachodzi. Jak ten czas szybko leci... Pomyśleć, że chwilę temu już wrócił. A wychodzi na to, że spędził tutaj już dzień. Kolejny. Chociaż... tak na prawdę pierwszy, po takim czasie...
Kiedy Borderka uderzyła łapą w wodę, Bloy próbował łapać językiem spadające krople wody.
Udało się. Schwytał jedną. Albo to kropla wody złapała jego język.
Usiadł obok suni.
- Złapałem jedną kroplę - pochwalił się, wskazując pazurem środek jęzora, który nadal wywalony jest na zewnątrz.

Widziała szczęście psa. Cieszyła się nim. Cieszyła się, że ktoś, kogo już może nazwać przyjacielem, kolegom, znajomym, cieszy się.
Wreszcie miała grunt do zbudowania nowego życia. Przyjaciela. I z tym gruntem czuła się pewniej. O wiele pewniej. Teraz wiedziała, że nie zostanie sama - choć popełniła ten sam błąd, co zawsze. Zbyt łatwo zaufała. Ale czuła... Że ta osoba nie może jej zranić. Był zbyt... szczenięcy? Nie, to nie było dobre określenie. Zabawowy. Mogła przy nim poczuć się jak szczeniak. Bez zmartwień. Bez problemów. To było najważniejsze.
Kiedy pies wskazał język zaśmiała się, po czym przyjrzała się wskazanemu miejscu - Brawo! - Znowu się zaśmiała. Powoli zapadał mrok, a ona nie uciekała, nie stała się bardziej przygaszona, ponura, smutna. Wszystko było jak... Kiedyś. Śmiała się dalej, a stawało się coraz ciemniej. Spojrzała się na psa uśmiechnięta, po czym zaczęła nucić - Love of mine some day you will die,
But I'll be close behind.
I'll follow you into the dark - Przerwała na chwilę. Napiła się łyk wody, po czym dokończyła pierwszą zwrotkę - No blinding light or tunnels to gates of white;
Just our hands clasped so tight,
Waiting for the hint of a spark - Skończyła ciche nucenie i uśmiechnęła się znowu. Śpiewanie zawsze kojarzyło się jej dobrze.

Tego wszystkiego mu brakowało. Wody. Rzeki. Tej krainy. Tego widoku na niebo, słońce. Towarzystwa, którego nigdy nie brak. Zabaw. Wygłupów. Przejmowania się o czyiś los. A nawet tych poważnych chwil, które też się zdarzają. Powrót. To była... jest, najlepsza decyzja w jego niedługim życiu.
Zaczął machać ogonem na boki, jak szalony, kiedy sunia go pochwaliła. Może to nie z samego powodu, że to zrobiła. Tylko sam fakt, że coś powiedziała, że się śmiała. A Bloy uwielbia słuchać innych. A jeszcze bardziej kocha, kiedy inni są radośni.
Przymknął oczy, kiedy Over zaczęła nucić. Tym razem to nie wzrok pełnił najważniejszą rolę, a słuch. Skierował pysk ku niebu, rozkoszują się jej śpiewem. Ogon, który do tej pory walał się z boku na bok, zatrzymał się, by po chwili znów ruszyć w machanie. Tym razem wolno, do rytmu, z wyczuciem.
Kiedy skończyła, otworzył powoli ślepia i uśmiechnął się delikatnie. Przeniósł wzrok z nieba, na sunię.
- Masz śliczny głos - stwierdził - Chociaż to pewnie wiesz - dodał po chwili. Bo to przecież niemożliwe jest, żeby nikt inny jej jeszcze tego nie powiedział!

Uśmiechnęła się. Zapewne gdyby nie futro, zarumieniłaby się. Praktycznie... Każda piosenka kojarzyła jej się z kimś innym. Ta jeszcze nie miała 'Pana'. Ale na pewno odnajdzie.
Wzrok przeniosła na łapy - Praktycznie, nikt jeszcze mi tego nie mówił. Rzadko śpiewam przy innych. A to jest forma... Pokazania uczuć. Gdy zbyt długo je tłumie, muszą znaleźć ujście. Jedni krzyczą, drudzy płaczą, trzeci kopią w drzewo, jeszcze inni 'wyżywają' się poprzez zabawę - ja nucę. - Zaśmiała się cicho. Tak. Nie można tego było nazwać jej pasją. Ale sposobem na życia - Ale też uwielbiam słuchać jak inni śpiewają. - Tutaj wzrok podniosła na towarzysza i uśmiechnęła się nieco żywiej. Tak. Uwielbiała słuchać gdy ktoś śpiewa. Czy był to delikatny głos, czy może mniej nadający się do śpiewania. Nie obchodziło ją wykonanie. Ważne, żeby pieśń wyrażała uczucia. I to tyle.
Potem zaśmiała się cicho, jakby do siebie - Na prawdę ładnie śpiewam? - Spytała nie dowierzając. Nigdy nie przejmowała się tym, czy jej głos do śpiewania się nadawał - po prostu śpiewała. Pierwszy raz usłyszała komplement na ten temat.

/Lecę spać już. Branoc! c:

- O! O! - zawołał, chcąc zwrócić jej uwagę, oraz pokazując, że wpadł na jakiś pomysł. - Ja to jestem ten co przez płacz wypuszcza emocje! - Zmarszczył brwi, zastanawiają się, iż coś nie pasuje w tym co powiedział. Po chwili go olśniło. - Znaczy, ten co przez zabawę się wyżywa! - szeroki uśmiech ukazał się na jego, nadal jeszcze, mokrej mordce.
- Oj, nie ma mowy żebym ci cokolwiek zaśpiewał – powiedział zaraz po tym, kiedy Over podzieliła się z nim, że to lubi. - Nie umiem. I nie znam piosenek – dodał, po chwili zastanowienia. Uśmiechnął się przepraszająco.
Czy on w ogóle kiedykolwiek wykonywał głosem jakiś utwór muzyczny? Nie. Pomimo iż tyle przeżył, zrobił tak wiele rzeczy, to tego nie może zaliczyć do listy 'wykonane'. Ale to lepiej. Błona membranowa innych psów jest dla niego ważna.
Po usłyszeniu jej pytania, jego głowa zaczęła się rzucać z góry na dół, i z powrotem. Nie trwało to długo, bo wszystko wokół zaczęło się kręcić więc przestał.
- Naprawdę! - rzekł rozemocjonowany, potwierdzając słowami swój poprzedni gest. - Gdybym tak nie uważał, to bym tego nie powiedział.

Zaśmiała się jeszcze głośniej, słysząc pomyłkę psa. Tak, w jego duszy na pewno grał jeszcze wewnętrzny szczeniak. Ale najważniejsze, to w końcu pogodzić się, i żyć ze swoim wewnętrznym dzieckiem.
Potem jeszcze raz się zaśmiała. Zapewne gdyby uśmiechała się sztucznie, to po tak długim uśmiechaniu bolałaby ją szczęka - Ale teraz uśmiechała się szczerze, naprawdę. I chyba po raz pierwszy tak długo. Oprócz szczenięcych lat... Gdy przeżywała swoją pierwszą szczenięcą miłość. - Nie każę Ci śpiewać. Nie każdy ma do tego talent. Chociaż miło by było posłuchać po tak długim czasie czyjś śpiew... - Westchnęła, lekko rozmarzona. Tak, dawno też nie śpiewała. Ostatni raz... Tak, pamięta to. Była wtedy z nim na wzgórzu. Sytuacja była dość... Napięta. Po tym, co się wydarzyło. Ale nie winiła go za to.
Wtedy zaczęła śpiewać. Jej towarzysz zdziwił się - nie słyszał nigdy wcześniej śpiewu. Każdy rozluźnił się. Pamięta to jak wczoraj.
Z zamyśleń wyrwały ją słowa Bloya. Znowu zaśmiała się. - To chyba dobrze? - Uśmiechnęła się, mówiąc równie energicznie - Gorzej jakbym nie umiała śpiewać, a bym lubiła - kaleczyłabym innym uszy! - Tak, taka sytuacja byłaby niekorzystna.

Odetchnął głęboko, z wielką ulgą, kiedy sunia pozwoliła mu nie śpiewać. Chociaż nie, inaczej. Kiedy Over powiedziała mu, że nie będzie mu kazać tego robić. Bo to prawie wiadome - on talentu nie ma. Pomijając fakt, że nigdy nawet nie nucił, więc na 100% pewności nie ma, że tego nie potrafi... Lepiej jednak nawet nie próbować.
- Poznasz jeszcze inne psy. Na pewno trafi się jakiś, który z chęcią ci pośpiewa - powiedział, z uśmiechem na pyszczku. - No... a póki co, to zostają jeszcze ptaki i ich poranne koncerty - dodał, szczerząc się odrobinę szerzej.
I, tak dla upewnienia się, rozejrzał się czy by aby jakieś upierzone, latające zwierzęta nie pałętają się gdzieś obok. Nie dostrzegłszy żadnego, jego oczy z powrotem spoczęły na Over.
Na pewno gdzieś jakieś latają! To przez to, że przez śpiew suni, wyłączył zmysł wzroku. Owszem, oczy już zostały z powrotem włączone, ale teraz trochę zajmie, aby się ponownie naładowały.
- To bardzo dobrze, że umiesz śpiewać! I jeszcze lepiej, skoro to lubisz! - powiedział, ba! wykrzyknął, tonem anielsko radosnym. - No, taka sytuacja byłaby niezbyt dobra... lubić coś robić, ale tego nie potrafić - posmutniał lekko, jego ciemne oczy zaszły mgiełką zastanowienia. Dosłownie przez sekundę trwał ten stan. Zaraz od razu rozpogodził się. - Nie musisz się jednak tym przejmować, bo ciebie to nie dotyczy - oznajmił. Na jego pysku znów pojawił się szeroki uśmiech.

Zauważyła to, że pies posmutniał. Natychmiast zrobiła zaciekawioną minę, przekrzywiła łeb i zajrzała w oczy psa. Wyglądała komicznie. - Coś nie tak? - Spytała równie zabawnym głosem. Ale udawała poważną. Wiedziała, jak śmiesznie musiała wyglądać. Zawsze tak wyglądała, kiedy przekrzywiała łeb i robiła te słodkie oczy. Zaśmiała się cicho, dalej patrząc w oczy psa - Nikomu to nie grozi! Każdy lubi robić to, co robi najlepiej. Chyba że to daje mu zapomnieć o wszystkim - Zastanowiła się chwilę - Jak zabawa! - Zaśmiała, jakby przypomniała sobie to słowo dopiero teraz. A, bo przypomniała. Jak dawno się nie bawiła, nie śmiała. Dopiero teraz poczuła, że żyje. Uśmiechała się, promieniowała szczęściem. Mogła zapomnieć, tak, to było najlepsze. Mogła wreszcie zapomnieć... - Ptaki to nie to samo. Śpiew ptaków nie układa się w słowa... - Rozmarzyła się znowu. - Najpiękniej śpiewają ludzie... - Pokiwała głową, jakby sama sobie przyznawała racje. Tak, były to stworzenia nienawistne, niszczycielskie. Ale w tak prostych rzeczach pokazywały swoją piękność. W śpiewie, malarstwie, rzeźbiarstwie. We wszystkim co związane ze sztuką. Było to śmieszne - bo z jednej strony, w dzień tworzyły piękno, a w nocy się zabijali.

Patrzył na nią, z ciekawością w oczach, kiedy sunia pytała się, czy wszystko w porządku. Nie wytrzymał. Wybuchnął gromkim, głośnym, niepohamowanym śmiechem. Over wyglądała... śmiesznie. Przekrzywiony łeb, rozbawiony głos, oczy.
Oj tak. Najbardziej na świecie, Bloy kocha się śmiać. No i bawić. Dlatego z tego powodu, nigdy nie ominie sytuacji, w której może robić co najmniej jedno z dwóch.
Opanował się po dłuższej chwili. Oczywiście jednak, szeroki uśmiech nie zniknął.
- Nie zgadzam się - powiedział. - Niektórzy lubią robić to, czego nie potrafią - i przytaknął sobie łbem, aby całkowicie potwierdzić swoje własne słowa.
- Śpiew ptaków też układa się w słowa. Ale dla nich. Dla nas już niekoniecznie - rzekł, ponownie wyrażając swoje sprzeczne zdanie, które różni się od myśli Over.
Nie lubi się kłócić. To jest najgorsze, co może kogoś spotkać. Poróżnia, zraża do siebie nawzajem. Czasem prowadzi do walk, wojen. Jednak to nie było to. To było zwykłe wyrażanie swojego zdania, więc nie musiał się o nic martwić.
Jego uszy poruszyły się lekko, kiedy rozmówczyni wspomniała o ludziach. Owszem. Widział paru. Ale znał ich jako okrutne stworzenia, które potrafią tylko niszczyć, zabijać. Ma przecież kilku znajomych, którzy zostali porzuceni przez człowieka, albo od niego uciekli.
- Ludzie? - powtórzył. Spojrzał na sunię sceptycznie, acz z ogromnym zaciekawieniem, którego nie można ukryć.
Może tym razem spojrzy inaczej na ludzi...

Zaczęła się śmiać razem z psem. Tak. Nigdy nie widziała siebie z boku, ale gdyby tak było, na pewno śmiałaby się z tej miny. Potem westchnęła cicho. Było to znów z rozmarzenia. Tak, każdy znał ludzi takich, jakich siebie pokazują, jakich z siebie robią. Ale nikt nie znał ludzi takich, jacy są w głębi serca - Oni są... inni, niż my. Po prostu. Widziałam ich od najlepszej i najgorszej strony. Jeden z nich wykorzystał mnie, by zarobić. Musiałam walczyć, z innymi. Ale potem spotkałam człowieka dobrego. Normalny człowiek, widząc psa wychodzącego z lasu, zestrzeliłby go. On, gdy podsłuchiwałam, jak śpiewa, a on dał mi jedzenie, picie. Nakarmił, dał dach nad głową na noc. Wtedy uwierzyłam, że ludzie mają dwie strony. Dwie twarze. Jak noc i dzień - w dzień tworzą rzeczy piękne, a w dzień potrafią bez powodu zabijać, i walczyć o granice wydzielone na kawałku papieru. - Znów westchnęła. Tak. Ludzie byli tacy, mieli dwie twarze.
Wyrzuciła z siebie myśli, po czym znów uśmiechnęła się. Spojrzała się znowu w górę, na pobliskie drzewo, rozmarzona - Gdybym rozumiała język ptaków... - powiedziała cicho, ni to do siebie, ni to do towarzysza.

Wysłuchał jej, spokojnie na nią patrząc. Każde słowo, zdanie wpadało mu wprost do ucha. Żadne nie mogło umknąć, przedostać się gdzieś obok Bloya. Aby ocenić, musiał znać całość. Nawet jeżeli informacje pochodzą od innego psa, a on nie ma bezpośredniego doświadczenia z tym związanego. Chociaż tyle może zrobić - słuchać.
Sierść na jego karku, a nawet i na całym ciele, zjeżyła się natychmiastowo, kiedy Over wspomniała o tym pierwszym człowieku. Złym, który... najprościej mówiąc, był zły. Zmuszać kogoś do walki?!
Chwilę później, po wysłuchaniu kolejnej części jej krótkiego opowiadania, uspokoił się trochę. Sierść nadal była podniesiona, ale już nie tak bardzo jak wcześniej. Dobry człowiek... pomógł jej. Nakarmił, napoił, przenocował. To dziwne. Kiedy pies chwali te dziwne, dwunożne istoty. Bloy zawsze słyszał tylko o tym złym, dlatego pozytywne słowa wzbudzają w nim nowe, obce uczucie.
Mruknął coś w stylu 'hmmm'.
- Czyli są jednak bardziej podobni do nas, niżbym kiedykolwiek przypuszczał - powiedział w końcu. - Wiesz... złe stada, dobre stada, i te takie pomiędzy stada - dodał, tak na wszelki wypadek. Czasem trudno zrozumieć o co mu chodzi.
Powędrował wzrokiem za jej spojrzeniem.
- Język ptaków... - powtórzył. - To raczej skomplikowane. Jedne gdaczą, inne kwaczą, jeszcze inne świergoczą...

Uśmiechnęła się. Zrozumiał ją. Ludzie nie byli tacy jak oni. Ludzie byli nimi. - To podobieństwo jest niemal dziwne. Jakby... Byli tymi samymi osobami co my. Jakbyśmy mieli tą samą duszę... - Powiedziała cicho, ale na tyle głośno, by pies usłyszał. W jej głosie można było wyczuwać nutkę tajemniczości. Ludzie zawsze interesowali ją, jako stworzenia. Dzięki skomplikowanemu myśleniu, działaniu, moralności. Umysłowi. Dopiero teraz zrozumiała - jeśli chciałaby badać umysł ludzi, powinna zacząć badać członka każdego stada, a i siebie. Wtedy doszłaby, jaki umysł ludzi jest. I, że niczym nie różni się od umysłu psiego.
Zauważyła zmianę w ustawieniu futra towarzysza. Łącząc szybko fakty, doszła do tego, że nastroszył się wtedy, gdy opowiadała o jej pierwszym, i ostatnim, panu. Tak, kochała tego człowieka, tak, jak bardzo pies może przywiązać się do właściciela. Ale... On jej nie kochał. Nawet nie szanował. Cóż, teraz wie, co stracił. Pieniądze. Sławę na ringach. Bezlitosną...
Szybko, chcąc uspokoić psa z jej pyska wypłynęły słowa - Ale spokojnie, ten człowiek dostanie za swoje. Kiedyś te psy, których używał jako narzędzia na ringu, a one ufały mu, zemszczą się. Na pewno zwróci to się przeciwko nie mu. - Uśmiechnęła się do psa. Tak, była tego pewna. Że ten człowiek niedługo upadnie. Czuła to. W środku.
Potem rzuciła jeszcze raz krótkie spojrzenie na ptaki - Chciałabym rozumieć chociażby te, które świergoczą. W jakie słowa, uczucia, układają się ich pieśni. To by mi wystarczyło... - Jeszcze raz uśmiechnęła się ciepło.