Wielka Rzeka

Kątem oka zobaczyłem wyraz jej twarzy. Hehe rozmyśla nad czymś. Uśmiechnąłem się lekko i nieco zmieniłem pozycję. Poleżałem tak jeszcze chwile, aż w końcu musiałem coś powiedzieć
-przyjdziesz się w końcu przywitać, czy mam się tutaj zestarzeć w samotności?

Zwróciła w jego stronę pysk, gdy się odezwał. Niewątpliwie było to kierowane do niej, dlatego też wzięła głębszy oddech i zebrawszy się w sobie, podeszła do niego. Ale jakby ostrożnie, czy coś w ten deseń.
- Mhm. Hej. - z całą pewnością wyszło radośnie i w ogóle. Taa.

Przyglądałem jej się gdy szła w moją stronę
-jak zawsze pełna życia-mruknąłem-witam,witam panią-wstałem z miejsca i stanąłem w odpowiedniej odległości od niej. W sumie nie wiedziałem co powiedzieć, o co zapytać. Czy był sens?

(z/w będę za 15 min)

- Nie wymagaj zbyt wiele - odparła, przyglądając mu się, jednak niezbyt nachalnie. W pewnym momencie uśmiechnęła się krzywo, jakby sama do siebie. Chyba oboje zastanawiali się nad tym samym, o ironio.

(jestem,jestem)

Boże, cóż za idiotyczna sytuacja. Normalnie jak dzieciaki. Wierciłem tyłkiem, a potem zastygnąłem w jednej pozycji. Nienawidzę takich sytuacji.
-ekhm,jak ci mijał ostatni czas?-palnąłem coś, żeby nie było.

- Na liderowaniu... gdzieś i nudzeniu się. - ambitnie, prawda? Przecież na pewno rok, czy dwa na tym zleciał. Ale już dawno przestało być ciekawie, czy chociaż dobrze. To przykre, ale prawdziwe.
- A ty..? Gdzie byłeś? Widziałam wiele dawnych znajomych, ale ciebie nie - no proszę, jaką długą wypowiedź z siebie wydusiła.

Przytaknąłem pyskiem zamyślając się na chwilę.
-Ja...podróżowałem,jak zawsze. Uwielbiam poznawać nowe tereny i zwyczaje,ale nigdy nie potrafię przystosować się na dłużej do nowego miejsca. Jakaś siła po jakimś czasie zaciąga mnie tutaj z powrotem-odrzekłem. Poczułem się już bardziej komfortowo niż na początku i ułożyłem się wygodnie na trawie.
-To miejsce ma swoją magię

Przeciągnąłem sie lekko, braciak cos zawiesił się no tak lubił to. Machnąłem ogonem i spojrzałem w kierunku Joy i syna. No żywo tutaj jak nie wiem co heh. ale dobra ma się swoje lata i takie tam więc ma się prawo nie wydurniać i inne bzdety.

- A teraz, zostaniesz tutaj, czy jesteś tylko chwilowo? - kolejne pytanie, niesamowite. Usiadła, ale dosyć sztywno. To wcale nie takie proste. Ostatnio przecież wymienili między sobą wiele ostrych słów, nie pamiętała ich dokładnie, ale wiedziała, że nie jest dobrze. I ot tak tego nie zapomną.

-Na jakiś czas chcę zostać, odpocząć. Zależy jaki będzie dalszy bieg wydarzeń tutaj-westchnąłem. Zachciało mi się nawet palić, cholera znowu. A już tak długo miałem z tym spokój.
-A ty? Zostawiłaś gdzieś indziej coś do czego chcesz wrócić?

- Nie. W sumie to nie mam już niczego - odparła, i mimo, iż ta wiadomość teoretycznie nie jest zbyt wesoła, ton jej głos nic, a nic nie zdradzał. Zupełnie jakby było jej to obojętne. Uśmiechnęła się jedynie ulotnie, nie ma to jak śmiać się z własnego losu, heh.

Spojrzałem na jej pysk, jakbym słyszał siebie. Te same słowa,odczucia i emocje. Aż dziwne.
-Wszyscy teraz wracają, w tym samym czasie. Dziwne, a nawet lekko przerażające-zaśmiałem się pod nosem. Spojrzałem na śpiącego ojca,jakbym widział siebie za parę lat. Zamyśliłem się, do głowy przyszło mi parę myśli, które mnie nurtowały,ale wolałem zostawić to na później.

Oho, zasiedziała się - po chwili rozprostowywania zesztywniałych kości zmieniła miejsce pobytu. /nmjt.

Otworzył swoje ślepia i zobaczył wybiegającą suczkę.. Wolnym krokiem wyszedł za nią.

Jeśli ktoś był uważny mógł dostrzec zbliżającą się powoli ciemną plamę, która w miarę upływu czasu zmieniała kolor na biel i już wkrótce dała się poznać jako biały owczarek. Uniosła w górę pysk i w jej oczach znów rozbłysła nadzieja. Więc nie wszystko stracone, pomyślała, przyglądając się ukochanej rzece. To tutaj przeżywała wszystko, prawda? Wszystkie wzloty, upadki, dobre i złe chwile. A teraz radość ogarnęła jej serce, bowiem wbrew jej poprzednim domysłom dolina nie umarła. Spopielony las, cmentarz, ach, nie spodziewała się zobaczyć tu zieleni traw i drzew, błękitu wody i nieba z pierzastymi chmurami, odbijającego się w rzece.
Jeszcze mniej spodziewała się zobaczyć jakiekolwiek psy. I tu czekała ją kolejna niespodzianka. Widziała wyraźnie sylwetki jeszcze nierozpoznawalnych przez nią postaci. Jeszcze - a może wcale - była bowiem pewna, że połowy z nich (może mniej, może więcej) nigdy nie spotkała, lub tylko minęła w biegu. Ale nie miało to znaczenia, nie tu i nie teraz.
Skierowała swe kroki w pobliże psów, z ukłuciem jeszcze większej radości odkrywając, że jej ulubiony głaz, na którym zwykła przesiadywać nadal tu stoi. No tak, głupku, kto ukradłby zwykły głaz? Ba, głazy nie niszczeją tak szybko. Machnęła więc ogonem i wskoczywszy na swoje stanowisko, przysiadła na zadnich łapach, z lubością oblizując pysk i mierząc psy wzrokiem. Nie czuła potrzeby odezwania się - przynajmniej jeszcze nie teraz.

Dzień zbliżał się ku końcowi, choć do zachodu słońca pozostało jeszcze wiele czasu to godzina zaczynała się starzeć. Gdyby tak spojrzeć na to od strony kogoś kto nie znosi marnotractwa to wypadałoby coś z tym dniem zrobić. Volare był właśnie tym psem, który miał taki zamiar, ale nie ze względu na wykorzystywanie każdej chwili życia, miał taką zachciankę no, a od czasu do czasu wypadało by wymoczyć futro i nie było w okolicy lepszego miejsca niż Wielka Rzeka do tego.Pojawił się krocząc powoli, przeciągał się jeszczę po przerwanej drzemce. Zauważył psy, ale były dla niego jakby nieobecne i jedyna biała dama siedząca na głazie w tym towarzystwie wyglądała na tyle realnie w jego oczach, żeby się przywitać skinięciem pyska, może zbyt zamaszystym..

Siedząca na głazie biała dama - która, bynajmniej, żadną damą nie była i nigdy jakoś szczególnie nie korciło jej, żeby wtłuc sobie do łba wszystkie zasady savoir vivre'u i jeszcze na dodatek ich przestrzegać - zauważyła przybysza już z daleka. (Była stara, ale - co, jak co - wzrok miała całkiem niezły. Jeszcze.)
Widząc zamaszystość owego gestu prawie się roześmiała, ale tylko prawie. Pozwoliła jedynie kącikom warg unieść się w delikatnym uśmiechu, zapewne niezauważalnym z pewnej odległości. Może przywitałaby się na głos, ale nie chciała podnosić głosu, a nie sądziła, że zostanie usłyszana z takiej odległości. Postanowiła więc powitać przybysza tak samo zamaszystym skinięciem łba, przybierając minę całkiem poważną (jak na tak poważny gest), chociaż cały czas było jej do śmiechu.
O tak, Rook w tak zwanym międzyczasie nabawiła się zadziwiającej umiejętności śmiania się z rzeczy, które śmieszne nie były - albo nie powinny być - i najczęściej śmieszyły tylko ją. Dziękowała tym z góry, że nauczyła się nad tym jako-tako panować - cieleśnie, ale nie duchowo.
Teraz krótko, bo zaledwie kilka sekund zabrało jej dojście do siebie i pozbieranie się w środku do kupy. Owinęła ogon wokół łap i spojrzała w niebo na puszyste chmurki, przypominające jej... ach, nieważne. Niewiele myśląc podniosła się i zeskoczyła z kamienia, kierując swe kroki w stronę brzegu rzeki. Aby się napić. Albo zbliżyć do psa. (Kto wie, co chodziło wtedy po jej głowie?)

Volare natomiast nigdy nie miał oporów z okazywaniem rozbawienia, czasem zdawało mu się, że niewiele psów jest w stanie zdobyć się na beztroską swawolę, może się mylił, może nie... Czasem chciałby jednak umieć się powstrzymać, takie zbyt mocne poczucie humoru doprowadza do tego, że w sytuacji wymagającej niemal pogrzebowego nastawienia coś cię rozśmiesza. Kto tego nie przeżył nie zrozumie, jak dobrze trzeba opanować umiejętność szybkiego ulatniania się i unikania nie właściwych osób. Zostawiając więc rozmyślania - roześmiał się pod nosem z być może karykatury swego skinięcia. Gdy Rooksha podeszła bliżej mógł jej się przyjrzeć, robił to na tyle grzecznie, żeby nie nagabywać jej wzrokiem jak to się niektórym przytrafia.


- Witam - odezwał się jako pierwszy bo uznał, że kiwanie to nie wystarczajacy wstęp do być moze rozmowy.

Doszła wolnym krokiem (przecież nigdzie się nie spieszyła, prawda?) do brzegu rzeki i schyliła łeb, aby się napić. Spojrzała najpierw na swoje odbicie, tak, jak robiła zwykle. Taki odruch, nie mogła tego powstrzymać. Nie mogła nie spojrzeć na swój biały pysk i ocenić jak bardzo się (nie) zmieniła. Teraz również przyglądała się sobie badawczo, po chwili upominając się w duchu, że na takie zastanawianie się może mieć czas kiedy jest sama - a teraz sama nie była.
Wysunęła więc jasnoróżowy język i dotknęła nim chłodnej, a przy tym i przyjemnej tafli wody, spojrzenie z ukosa kierując na Bordera. Musiała przestać pić, widząc jego rozbawienie. Śmiał się z niej, z jej gestu, ze swojego gestu czy z czegoś innego? No i masz - Rooksha miała nową zagadkę do rozwiązania. Ale czy warto było ją rozwiązywać? Mrugnęła i napiła się jeszcze trochę, dochodząc do wniosku, że trafiła - akurat w tej kwestii - najwyraźniej na kogoś podobnego do niej. Wariatów nie brakuje, zastrzygła na tę myśl uszami i uniosła łeb, odwracając go w kierunku psa, gdy ten się odezwał.
- ... - otworzyła pysk, nie bardzo wiedząc co powiedzieć. Odkąd nie miała stada, nie miała już narzuconego z góry powitania. "Witaj" wydawało się jej za poważne, "hej" za szczeniackie, a wszystkie inne formy typu "dzień dobry" za... no, po prostu jej nie pasowały. Odetchnęła głęboko.
- Witaj. - powiedziała, decydując się w końcu na mniejsze, jej zdaniem, zło. - Nie jesteś tutaj nowy, prawda? - Jezu, Rook, skąd taka myśl? zganiła sama siebie. Przecież go nie znała - przynajmniej na pierwszy rzut oka, chociaż zapach wydawał się jakby znajomy. Niezbyt dobrze, ale jednak. Może to właśnie on pchnął ją do zadania tak bezsensownego pytania na początek rozmowy?

Czynnościom, które wykonywała Rook przyglądał się z dziwnym spokojem bo i jemu również nigdzie nie było już śpieszno. Zatracił wszystko to, dlaczego warto się śpieszyć, pozostał mu tylko cień dawnej świetności i.. dobry trunek od czasu do czasu, ale przy coraz starszym wieku to ryzykowne. Cóż począć.Nie przyglądał się tak jednak bez celu, starał przypomnieć sobie, czy może się znają, czy mineli się kiedykolwiek. To było tak strasznie dawno temu, ale coś tam świtało mu w pamięci. Oczywiście przy wszystkich tych rozmyślaniach nie mogło się obyć bez odpowiedniej miny i kiedy sobie uzmysłowił, że na jego pysku zagościło coś być może nie stosownego to natychmiast drgnął ja oparzony. Ach Volu, Volu znów się zapędziłeś.
- Nowy, cóż..- rozejrzał się kątem oka po okolicy, jakby sam chciał sobie udowodnić, że zna to miejsce - nie, ale raczej nowonarodzony duszą. Przy okazji Volare, miło poznać lub być może..odswieżyć pamięć - uśmiechnął się.

Taktownie - w rozumieniu jej, a nie chociażby Xaviera, który słowo "taktownie" odbierał na opak - udała, że nie widzi kolejnych wyrazów pyska, które przybierał pies. A co, jeśli nie byłyby to miny, a jakieś tiki nerwowe? Toż to nieładnie, tak zwracać uwagę na głos. Rzecz jasna, nie przeszkodziło jej to ani trochę, od nieco mniej taktownego 'wgapiania się' w psa, ale opamiętała się równie szybko, co on i postarała się przybrać spojrzenie nie nachalne, a co najwyżej ciekawskie. Nie, wróć - zaciekawione.
Nowonarodzony duszą? Chyba wszyscy tutaj tacy byli. I być może po to właśnie wracali - żeby w pewien sposób zamknąć drzwi przeszłości, a otworzyć te, które wiodły do przyszłości. Przynajmniej ona tak zrobiła. Nie wiedziała na jak długo wystarczy jej takie odrodzenie, ale póki co nie było aż tak źle, jak się spodziewała. Ba, było nawet całkiem dobrze. Chociaż ciągle brakowało jej w tej dolinie tego "czegoś", naprawdę czuła się okej.
- Nowonarodzony duszą. - powtórzyła, jak mantrę. - To ciekawe. - na sekundę pogrążyła się w swoich rozmyślaniach, po czym wróciła (miała nadzieję, niezauważenie) do świata "żywych". - Rozumiesz, ciekawe czy dusza może się odrodzić. Ciało, ma taką możliwość, ale niewielką. Mówię rzecz jasna o naprawie uszkodzonych tkanek, nie da się jednak "odrodzić" całkowicie w znaczeniu fizycznym. Co do znaczenia duchowego, czy nie jest to przypadkiem tak, że po prostu próbujemy zamknąć głęboko w środku te części naszej duszy, o których chcielibyśmy zapomnieć i starać się odżyć - żyć - na nowo? Coś jak kartka, z której wymazujemy niepotrzebne treści, a zapisujemy ją od nowa, czasami czymś równie bezwartościowym jak przedtem. - och, Rook. Nie zanudzaj znowu.
Volare, hm. Tak, to imię coś jej mówiło. Volare, ooo, Cantare oooo... Zaraz, czy to nie Unica to śpiewała? Wtedy chyba widziała go po raz pierwszy (i czy czasem nie ostatni do teraz?). Ach, wszystko zaczynało się powoli zacierać.
- Rooksha. Możesz mówić Rook, Took, czy jak tam wolisz, jest mi to obojętne. Jestem pewna, że skądś Cię kojarzę, nie wiem natomiast skąd. - przyznała, w głosie mając coś na kształt skruchy, chociaż nie wiedziała czemu.

Słuchał jej uważnie, nie chcąc przegapić żadnego słowa i tym samym wyjść na buraka, trzeba jednak przyznać, że zawsze interesowała go wymiana pogłądów. Był jeden problem, wszystko to co powiedziała dotyczyło go w każdym stopniu, nie tylko jego, lecz wielu z tych, którzy przetrwali, zestarzeli się i chcieli żyć, ale inaczej. Kiedyś przychodzi taki moment, że chce się zacząć jeszcze raz tylko..
- Kiedy zasmakowało się wielu emocji i przeżyć, kiedy wiele razy doświadczyło się przykrości i radości tego losu, kiedy ma się za sobą czas poświecony rodzinie, miłości, walce, opiece, kuracjom zdrowotnym to chciałoby się podelektować innym życiem. Nikt nie jest jednak w stanie wymienić części w swoim ciele, a śmierć nie daje gwarancji, że poddamy się reinkarnacji. Sprawy trzeba wziąć w swoje ręce i wyobraźnię i wmówić sobie, że to co było nie miało miejsca. Może to faktycznie próba zamknięcia w starej szafie dawnych lat, a może po prostu chęć czegoś innego. Każdy ma swój ukryty motyw - zdawało mu się, że mówi wolno, swoje głośne wypowiedzi uzupełniał w myślach obrazami z kiedyś. Wielu się wstydził, inne cieszyły go, ale gdy tak się nad tym teraz zastanowił.. to czy chciał o wszystkich zapomnieć? Chyba nie. Mimo wszystko.
Zastanowił się nad wypowiedzią Rook.
-Mi też tak się wydaje, może wspólni znajomi, może gdzieś kiedyś wymieniony uśmiech, albo zasłyszane plotki. Tak czy siak miło mi.

...tylko co?
Nie starcza sił? Może brakuje odwagi, aby coś zmienić? Znała to uczucie. Chęć zmian na lepsze przy czym całkowity lub częściowy brak pomysłu na sposób tych zmian. Co z tego, że chciało się czegoś innego, skoro nie miało się pojęcia jak do tego dążyć? Lub, inaczej, wiedziało się, jak dojść do celu, ale zawsze coś stawało na drodze? Inni, ty sam? O tak, czasem samemu jest się największą przeszkodą do zrobienia czegokolwiek ze swoim życiem i z samym sobą. I nie chodziło tu tylko o walkę rozum-serce, ale o coś więcej, czego nie potrafiła zdefiniować słowami.
W przeciwieństwie do psa, wydawała się nieco nieobecna, gdy mówił. Zdawała się słuchać, ale warto pamiętać, że "słuchać" nie zawsze idzie w parze ze "słyszeć". Mimo to, wydawało jej się, że docierają do niej wszystkie dźwięki wydawane przez Volare, ba, chyba nawet je rozumiała. Spróbowała się skupić na słowach i ich znaczeniu, w ciszy delektować się nimi przez parę chwil, jednocześnie zastanawiając nad ich właściwym sensem i wyrzucić z siebie odpowiedź - a ta czasem przychodziła po wielkich trudach. Szczególnie, jeśli rozmowa toczyła się na tak poważne tematy, jednocześnie będące tematami na granicach możliwości pojmowania faktów - ? - przez rozum.
- Myślisz, że koniecznie trzeba? Nagiąć siebie samego i zrobić miejsce dla czegoś, co jest zwykłą, autorską fantazją? Bo czy nie tym jest to, co sobie wmówisz? Jaki sens miałoby w takim razie to, co robimy, skoro potem udałoby się nam całkowicie odepchnąć wszystko w "pamięć-niepamięć"? - mruknęła, próbując słowami nadążyć za swoim własnym tokiem rozumowania. - Ani śmierć, ani ucieczka, ani żadna inna rzecz nie rozwiązuje kwestii duchowego odrodzenia. Może dusza nie jest się w stanie odrodzić jako biała, niezapisana kartka? Zawsze zostanie jakiś ślad, cień, plama z przeszłości; jak więc mówić o duszy w pełni "nowonarodzonej"? Tak samo jest z ciałem. Po ranie zostaje blizna. Rodzimy się raz, zarówno fizycznie, jak i mentalnie i od nas zależy jak przeżyjemy życie. Nie ma odrodzenia. Są tylko próby ucieczki i zapomnienia. - zmrużyła lekko oczy, zastanawiając się czy nie za mocno to poplątała. Czasem to, co w jej myślach układało się w zgrabną całość, nijak nie chciało wyjść jej przez gardło w jasnej i przejrzystej formie.
Nie chciał zapomnieć? Może tak naprawdę nikt nie chciał zapomnieć? Nasze wspomnienia to coś, co nas kształtuje, czyż nie? Nawet jeśli udamy, że ich nie pamiętamy, one cały czas są w nas - odbijają się na naszych postawach, w naszych charakterach, na całym naszym życiu.

- Myślę, że nie każdy, jeśli ktoś miał życie takie jakie sobie wymarzył.. to nie ma co zmieniać. Ale ja i ty pewnie też mamy takie wspomnienia, które chce się odepchnąć, one mają to do siebie, że najtrudniej jest się ich pozbyć, chociaż nikt ich nie chce w swojej głowie. Takie wspomnienia jak dla mnie są niewiele warte. Jeśli chodzi o sens.. sam nie wiem, czasami działamy intuicyjnie, albo z własnych egoistycznych pobudek, któż nie chciałby pławić się w ciepłych promieniach słońca i wspominać to co było piękne, albo rozkoszować się tylko teraźniejszością. Muszę się z tobą jednak zgodzić, że to wszystko tylko fikcja, to co zapisało się na kartach historii jest nie do usunięcia. To wysiłek własnej woli.. o ile ktoś tego potrzebuje. Ale jak to jest z tą duszą? Trudno powiedzieć, można teoretyzować, może to kwestia indywidualna - odrzekł, kiedy słowa z uszu doszły do głowy. To niesamowite, jak jedno słowo jest w stanie zbudzić lawinę zdań i myśli, czuł jednak, że powoli ta lawina zaczyna przygniatać ciężarem i z jego nowonarodzenia chwilowo niewiele zostało.
-Wiesz, ale jesteśmy tylko śmiertelnikami, po śmierci i tak zrobią z nami co zechcą - uśmiechnął się wesoło.

- Nie jestem pewna czy do końca możliwe jest wieść życie tak, jakby się chciało. Zawsze przydarza się nam coś, czego nie chcielibyśmy zaznać. Czy to odejście ukochanej osoby, czy jakaś inna tragedia, a myślę, że przez takie rzeczy mało kto chciałby przechodzić w swoich wyobrażeniach, o ile w ogóle. - przysiadła na zadnich łapach, po krótkiej chwili namysłu maczając koniuszek ogona w rzece. Wiedziała, że woda jest chłodna, przecież ją piła, ale moczyła samą sierść, nie ciało, więc nie robiło to na niej wrażenia. - Nie wiem czy chciałabym odepchnąć któreś ze swoich wspomnień. Ani te z czasów, kiedy bawiłam się w "złą", ani te z czasów wędrówki, ani żadne inne. Jak już mówiłam, dzięki nim jestem tym, kim jestem i jestem ukształtowana tak, a nie inaczej. Może z pozoru chciałbyś odciąć się od pewnych zdarzeń z przeszłości, ale tak naprawdę, to jakbyś stracił część siebie. Tak to postrzegam. - zakończyła wypowiedź nieco chrapliwym mruknięciem, zaschło jej bowiem w gardle. Widać potok słów niesie za sobą również potok suchości, w pewnym sensie.
Przeprosiła go więc lekkim skinieniem pyska (no proszę, a tak zarzekała się, że dama z niej żadna!) i wygięła ciało, schylając pysk, aby dotknąć tafli wody, tuż obok koniuszka ogona, którym teraz zupełnie swobodnie bawiły się lekkie fale, tworzone przez letni wiatr. Zaczęła pić. Łyk, drugi, trzeci. Wreszcie uniosła łeb, oblizując wargi z resztek płynu i uśmiechnęła się lekko.
- Wybacz. Czasem trzeba się napić. - powiedziała, jakkolwiek dwuznacznie by to nie zabrzmiało (chociaż, należy przyznać nigdy nie gustowała w alkoholach i pijaństwie).
Więc nie czuł się już jak nowonarodzony? To zupełnie inaczej niż ona. Teoretyzowanie, rozmowy na tematy filozoficzne (i nie tylko) sam na sam z drugą osobą. Zdecydowanie lepiej czuła się w "czymś takim", niż w rozchichotanych dialogach między piętnastoma tysiącami psów, które wydawały się znać wszystkie od każdej strony i szczebiotały wesoło o byle czym. Można więc rzec, że jej nastrój poprawił się jeszcze bardziej.
Słysząc jego kolejne słowa nie mogła odpędzić od siebie wizji swojego ciała po śmierci i tym, co się z nim stanie. Roześmiała się i ona, całkiem serdecznie, bez nuty sarkazmu czy ironii (bo niby dlaczego miałyby jej towarzyszyć akurat w tym momencie?).
- O tak. Czas zacząć się przygotowywać mentalnie na to, że pewnie niedługo zeżrą mnie robaki. - zadziwiające, z jaką łatwości przyszedł jej ten lekki i pogodny ton.