Wielka Rzeka

Sen przyniósł ukojenie, zdusił skołatany umysł i pozwolił odpocząć od jazgotu myśli. Gdy wstała słońce świeciło w pełnej krasie, wszelka aura tajemnicy opadła ujawniając ciemną postać suki. Przeciągnęła się aż skrzypnęły wszystkie kości, obcą była empatia dla delikatnych uszu innych stworzeń – po cóż dbać o innych, warto martwić się tylko o swoje jutro. I tak miało być, bo niektóre rzeczy są niezmiennymi.
Tknęła jęzorem zimną taflę wody. Słusznie los ją osądził i stworzył czarną, jak gdyby miało to poprzez cierpienie odkupić część win. Właściwie żyła tylko dzięki własnym osądom, wierzyła, że los nie spęta tego co dzikie i pierwotne. Dziwna była to filozofka, świat oglądała zza bursztynowych tęczówek ślepi wypukłych, nie prosząc o łaskę czy zbawienie.
- Memento Mori – rzuciła do przybyłych podczas jej błogiego snu. Nie widziała sensu w grupowym Ave, nigdy nie była jak wszyscy, choć każdy nosił cząstkę jej. Nos w górę wystawiła, jak gdby chciała pochwycić zapachy unoszące się nad rzeką. Każda cząstka niosła ze sobą odmienną historię, każda mówiła o czymś innym. I były trzy wonie, które wyróżniały się spośród tysiąca innych. Zapachy stad.

On właściwie czekam tylko na jedną osobę, mając nadzieję iż się tu zjawi. Nikłe błyski tęsknoty znikały pośród czerwieni jego ślipi. Nigdy nie mógł sobie pozwolić na okazywanie słabości przy innych, to by się dlań źle skończyło. Zerknął to na mglistego, to na Zarazę. Zastrzygł uszami na jej słowa.
- Aluv. - on jednak stawiał na swoje zwyczajowe powitanie, które bardziej do niego przywykło niż stare 'Ave'. Ziewnął sobie szeroko, nie zważając nawet na dobre wychowanie, by zaraz przesunąć się bliżej rzeki. Wpatrywał się w rzekę z lekkim niezadowoleniem. Ale jak to się mówi; Jak się nie ma co się ma, to się lubi to co jest' ... no czy jakoś tak to szło. Wzruszył do siebie barkami, uginając potężny kark, by jęzor namoczyć w zimnej wodzie.

Zerknął na psy.
-Hej- powiedział wszedł na głębszą wodę nie mocząc pyska... Płynąc zerkał co jakiś czas na psy.

- Zbyt wiele ich upłynęło, aby można było liczyć - mruknęła. Przelotnie spojrzała na dwa czarne psy, które wyłoniły się z nikąd. Wprowadzały dziwny niepokój. Nie bała się, choć wolała je obserwować. Steele był jej znany, uśmiechnęła się przelotnie i dała spokój tym psom o cienistej nienawiści. Bardziej skupiła się na akicie, który wprawił ją w taką radość. Usiadła naprzeciw niego i zapytała:
- Zdradzisz, gdzie się podziewałeś?

Wyszedł z wody. Otrzepał sie "bry ale zzimna" pomyślał. Kącikiem ślepia zerknął na Valixy. Podszedł do drzewa kładąc się pod nim.

Lubowała się spokoju.
Nie znosiła zmian, bowiem stałość wyznaczała granice jej życia, kolejne etapy życia określała ona. Zmiana. Kolejna mogła przynieść śmierć, w końcu suka błąka się długo po padole łez, a niewiedza o czasie na ziemi zdaje się doprowadzać ją do szału. Nie zwracała większej uwagi na psy, te były jedynie dodatkiem do otaczającego świata, zazwyczaj niepotrzebnym dodatkiem, że tak powiem.
Mruknęła coś pod nosem chcąc wyciszyć głosy psów, potrzebowała wsłuchać się w niezwykły głos natury, która od lat była jej jedynym towarzyszem.
Nie pamiętała, kiedy ostatni raz rozmawiała, po metalicznym zgrzycie słyszalnym w jej głosie wolała nie odzywać się za często. Milczenie wyrażało więcej niż głupie słowa, chociaż właściwie… nie zawsze. Milczeć trzeba umieć wbrew pozorom.
Podniosła się z ziemi i rozejrzała wokół, spokój zdawał się aż parować z zeschniętej ziemi. Zapewne do czasu, ale życie nauczyło ją cieszenia się z chwili. Ach, „cieszyć się” jaki to nieodpowiedni czasownik w stosunku do jej zachowania. Dla próby prędko obiegła najbliższy teren, jednakże nie znalazła w tym większego sensu i posadziła czarny zad na ziemi.

Chinook przysnął, ale kiedy już otworzył swe brązowe ślepia, tylko nimi przewrócił. Psy, psy, psy. Zdecydowanie ich za wiele! Szczerze, nie obchodziło go to, czy którykolwiek jest z jego stada, jak-mu-tam-było-aha-już-wiem-Mglista-Przepowiednia. Nienawidził w tej chwili wszystkich. W dodatku to miejsce zdążyło nabrać w świetle słonecznym tego specyficznego klimatu - słodko, uroczo, pięknie. I tak dalej. W końcu odwrócił wzrok od zwierząt, wysunął język z pyska i spojrzał na rzekę.
Jakiś nieistniejący bożku, kosmito, zombie, czy cokolwiek innego, zabierz ich stąd! Owczarek zdecydowanie pragnął spokoju. Spokoju i ciszy, niezakłóconej odgłosami wydawanymi przez resztę.

- W sumie, szwendałem się po okolicach lecz postanowiłem odwiedzić także rodzinne miejsce.Jednak wróciłem ponieważ uważam, że tu jest właśnie moje miejsce.A Ty ?-odparł siadając jednocześnie.Rozejrzał się także wokół. Nad Wielką Rzeką zawsze było dużo psów. Wodził wzrokiem po sylwetkach. SoA.... Tak rozpoznał ją mimo, że widział raptem parę razy.No i kolejny szok. Czy ten czerwony pies w oddali to...Devil Shigeru ?!. Niemożliwe !. On jeszcze żyje ?

Zastrzygł uszami. Podniósł się machnął ogonem i wyszedł.

Skoro czas na wielkie powroty.. Chyba czas i na niego, prawda? Młody rudzielec biegł truchtem przed siebie, z jęzorem wywalonym poza paszczę. Zatrzymał się, gdy do jego nosa doszła znajoma, prawie zapomniana woń. Rodzice? Zdziwił się wielce, ale skierował swe kroki ku nim. Zatrzymał się w połowie drogi. Chyba rozmawiali?

Do jego nozdrzy również dotarł znajomy zapach. Ile rzeczy go jeszcze dziś zaskoczy ?. Znów jego oczom ukazała się kolejna znajoma sylwetka. Nie dość, że spotkał dzisiaj Valixy, Devila to jeszcze swojego syna Takuro. To był zdecydowanie szczęśliwy dzień. Obrócił się w jego kierunku wstając. Spojrzał na niego z nieukrywaną radością. Był już dorosły.Oj tak, zdecydowanie wyrósł, zmężniał odkąd widział go ostatni raz, a było to dawno.
-Witaj- odparł. Nic więcej nie był wstanie powiedzieć, tak jak Valixy kiedy go ujrzała.

- Pół świata zbiegałam - odparła wymijająco. Wstydziła się swojego pobytu u ludzi, naprawdę nie chciała tego rozstrząsać. Głupia, niepotrzebnie poruszała temat.
Co to za matka, która własnych dzieci nie poznaje ? Xavier się nazywa, tylko płeć się nie zgadza. W każdym razie suka poznała akitę i uśmiechnęła się jeszcze szerzej o ile to możliwe. Szybko podbiegła do syna, aby powitać go przyjaznym szturchnięciem w szyję.

Przeciągnąłem się obserwując innych no trochę ich tutaj było, jednych bardziej kojarzyłem od drugich i an odwrót. Nie zaczepiałem nikogo, wolałem słuchać potencjalnie przyglądać się i analizować. Może byłem stary ale nie znaczy,m że niedołężniały. Machnąłem końcówką ogona i położyłem pysk an łapach.

Raphy wyłonił się za krzaków. Uniósł pysk do góry spoglądając na niebo. Słońce oślepiło jego brązowe ślepia. Jego uwagę przykuli Valixy,Takuro i Tante. Pies zastrzygł uszami i przeszedł koło siberian z obojętnością.. Kiedy zbliżył się do psów powiedział:
-Witam

wbiega sobie na cudowną łączkę. zaciąga się świeżym powietrzem i kładzie swój tyłek pod swoim ukochanym drzewem.
-ahh tęskniłem za tym.

Słysząc znajomy głos lekko uniosłem uszy do góry. No w sumie jedno ucho i resztkę drugiego. Skierowałem spojrzenie mojego oka w owym kierunku. Rudolf. Tak aj go dawno nie widziałem tyle to czasu minęło.

w sumie dopiero po dłuższej chwili siedzenia i cieszenia się tym cudownym miejscem, rozejrzałem się aby zobaczyć czy aby na pewno jestem sam. zobaczyłem najpierw jakiegoś drobnego psa, rasy toller bodajże, a następnie znanego mi haszczaka. uśmiechnąłem się szeroko i ruszyłem w jego stronę myśląc, że on nie patrzy na mnie. po cichutku zakradałem się ku niemu.

Usłyszał szelest liści. Odwrócił pysk w kierunku szelestu. Był to siberian husky. Wstał i podszedł do rzeki mocząc ciało.

Pokręciłem łeb lekko i ogonem przykryłem sobie łapy, eh no dobrze, ze nie siwieje przynajmniej ale nadal byłem puchatym pisakiem. No starym bo starym ale jarym a co. Nie wyobrażałem sobie siedzie spokojnie siedzącego i gapiącego się na morze czy co tam może robić dziadek. Wolałem cos robić cały czas.

wiedziałem, że na pewno mnie widzi, ale już nie zwraca na mnie uwagi, ale ja nadal miałem uśmieszek na twarzy. zrobiłem ślizg i wylądowałem tuż o bok niego na boku, opierając głowę o łapę.
-ave futrzaku.-powiedziałem nie przestając się szczerzyć. ah, cały ja.

Pacnąłem go łapą w pysk- A co mi tutaj za podchody próbujesz robić- zapytałem robiąc cwana minę- myślisz, że stary to co już nie uważny- dodałem podnosząc się do pozycji siedzącej.
-Dawno cię młody nie widziałem -Odparłem mu z lekkim uśmiechem na pysku

-Powinieneś się przyzwyczaić do tych podchodów-zaśmiałem się-minęło trochę czasu, masz rację. Wiesz jak to ja, uwielbiam wędrować, lecz po jakimś czasie zatęsknię za tym miejscem. Chyba tak już będzie zawsze-machnąłem ogonem i ułożyłem się w jakiejś wygodniejszej pozycji.
-A ty co robiłeś, siedziałeś tutaj czy też cię gdzieś nogi poniosły?

Zanurkował pod wodę łapiąc rybę w pysk. Wyłonił się wyrzucając ją. Wyszedł z wody, otrzepał się i kątem ślepia spojrzał na psy. Ziewnął

-No tak ale wiesz postaram sie przywyknąć- powiedziałem szczerząc lekko kiełki.
-Taki z ciebie włóczykij, no ale i tak można rzecz, ze dumny jestem. Wyrobiłeś się na porządnego psa jak nic, masz jakąś może na oku czy kawaler- Zapytałem lustrując go uważnie okiem.
-Starego psa ponoć ciężko przyzwyczaić do nowego miejsca- Powiedziałem i klepnąłem go łapą- ale dużo czasu po odejściu przebywałem w górach ale no zawsze wracam an stare śmnieci, tutaj w końcu całe życie prawie spędziłem- zaśmiałem się głośniej.

Przyłączyłem się do pozycji siedzącej
-Dumny? Cudownie jest usłyszeć takie słowa-smyrnąłem go nosem po sierści na jego szyi i przez chwilę zatraciłem się w jego zapachu. Po chwili otrząsnąłem się.
-Aktualnie kawaler, wiesz w czasie podróży kobiety uwielbiają wędrowców,ale to nic stałego,tylko przelotne zachcianki. Nie ma takiej co by ze mną wytrzymała- zaśmiałem się.
-Ej no, tacy starzy jeszcze nie jesteśmy. Przynajmniej inni nie wiedzą, więc ciii...
-A są tutaj jeszcze jacyś starzy bywalcy?