Wielka rzeka

- Mhm. Są, są.
Nie ruszałam się, po co? Było mi błogo, mogłabym teraz umierać, a byłabym najszczęśliwszym psem na świecie...

Wrzask. Czy to jakaś specjalna okazja, że trzeba się drzeć ile powietrza w płucach? Wymamrotała pod nosem parę niezrozumiałych słów i przekręciła pysk tak, by lewym ślepiem móc dojrzeć szczeniaka.
- Tragedia jakaś? Pół tonu ciszej jeśli łaska.

Ocknęłam się. Spojrzałam na szczeniaka z przerażeniem. o_o
- Umrę na zawał niedługo.

- A to niby czemu !!?? - prawie krzyknął stojąc zaledwie parę centymetrów od matki. - pół tonu ? hmmmm . . . zastanowię się - wyszczerz

Wszedł. Duże, masywne łapy poprowadziły go aż pod sam brzeg leniwie płynącej rzeki. Pies usiadł, strzygąc powoli uszami. Rozejrzał się niechętnie. Tłok, jak on go nienawidził. Złapał za byle jaki kamyk i z obojętną miną wrzucił go wody, bez większego zainteresowania obserwując proces jego tonięcia.

- Ja bym się nie zdziwiła, jakbyś padła już teraz.
Rzuciła, kładąc lekko uszy po sobie. Krzyki wcale nie były potrzebne jak na jej gust, ale nie miała go czym zatkać więc musi to znieść.
- Podręcz kogoś innego.
Jakoś nie miała dziś wielkiej ochoty na niańczenie szczeniaków.

Spojrzała na szczeniaka.. Tak, byłą pewna, że to ten sam, którego spotkała wczoraj ze Steelem. Przymknęła ślepia, już swoje myśli otym co by mu mogła do gęby wepchnąć by był cicho pozostawiła wyłącznie dla siebie.

- Niestety Live is Brutal - położył obok matki i chap za jej ogon, zaczął go gryźć i tarmosić jak szmacianą lalkę.

Pojawiła się na horyzoncie. Po kilkunastu minutach można było ja już rozpoznać - choć mało kto ją znał. Ona, w sumie, nikogo nie pamiętała - jedynie rozmazane postacie.
Jej rudo czerwone futro było skołtunione, pełne cierni i traw. Nie prezentowała się dostojnie - wręcz przeciwnie. Boki miała lekko zapadnięte, głowę porozcinaną w paru miejscach, a opuszki łap mocno starte. Jednakże była szczęśliwa - znów znajdowała się w tym miejscu.

- To twoje? - spytałam i przyglądnęłam się maluchowi.
Skinęłam łbem przybyłemu i znów przeniosłam wzrok na szczeniaka.

Jednym zaledwie spojrzeniem zaszczyciła każdą nowoprzybyłą sylwetkę z osobna. Bursztynowe ślepia wyrażały spokój, wręcz obojętność i brak zainteresowania ich losem.

Westchnęła jedynie, zastanawiając się na ile sposobów mogłaby by go teraz wpędzić w sen wieczny. Jednym ruchem wyrwała swój ogon z objęć szczeniaka. Później pobawi się w przywrócenie go do pierwotnego stanu.
- Jeśli mogę: Nie przyznaje się do niego.
Odparła Carmen.

Spojrzałam na Pazur.
Wyłożyłam się na grzbiecie, oglądając niebo.
- Widzę podobieństwo. - zachichotałam cicho.

Przebudziłam się. Machnęłam łbem i spojrzałam zaspana na swoje łapy.

Kiedy kamyk znalazł się już na samym dnie, gdzie pies nie mógł go dostrzec, odwrócił wzrok na towarzystwo. Bujnął brudno-siwym ogonem i ziewnął, widocznie znudzony.

Zrezygnował . . . poleżał chwilę spokojnie, ale to nie trwało długo, zaczął się turlać to w lewo to w prawo , w pewnej chwili coś mu nie wyszło i wturlał się do wody - ups - wyszczerzył się wyszedł z wody i otrzepał się, nie którzy dostali kropelkami wody.

Usiadła, wywieszając język na lewy bok pyska. Spojrzała w niebo mrużąc oczy, które były załzawione - biegnąc przez pola, źdźbła różnych traw je drażniły.
Pochyliła lekko łeb i wyrwała z futra na piersi pokaźny patyk.

Chyba została obdarowana chwilą spokoju, która wedle jej mniemania powinna trwać długo, nawet bardzo. Zerknęła na Carmen, a następnie na towarzystwo. Tłok. Zwróciła pysk znów przed siebie.

Jeden z zapachów pobudził ją do rozejrzenia się, uniesienie pyska nieco wyżej. Woń tak podobna do jej woni, ale inna..
- Nel? - w tym głosie nie było tęsknoty, raczej sczere zdziwienie. A może tak się tylko reszcie wydawało.

Uniosłam zaspany wzrok. Ziewnęłam szeroko.
Po chwili ujrzałam Harpie ponownie. Uśmiechnęłam się niepewnie. Czy to była ta?
- Nelith. - wymamrotałam.

- Jesteście bandą leniwych staruchów - powiedział do wszystkich a w szczególności do Pazur . . . - Tylko byście
leżeli, a na to czasu niema, na to niema . . . bo to trzeba skakać i szaleć a nie - mian w stylu naukowca który odkrył coś nowego a przy tym oklapły mu uszy.

Dalej obserwowałam niebo. Wachlowałam ogonem o ziemię, bez celu.
Kątem oka obserwowałam przyjaciółkę.

Rzuciłąby czymś w szczeniaka, czymś ciężkim. Niestety nie miała nic podobnego pod łapą, dziwne.
- Wiem, że Nelith. - parsknęła zmiatając kitą ziemię. Uśmiechnęła się lekko. - Dobrze Cię widzieć córa.

- Mamuś. ^^ - zaśmiałam się.
Wstałam i powoli podeszłam do Harpi. Usadowiłam się obok niej i przytuliłam Ją delikatnie. x3

Podniosła się i weszła do rzeki, zanurzyła w niej pysk i zaczęła pić. Chłodna woda przyjemnie chłodziła obolałe łapy.