Lazurowy Klif{Zakaz porywania}

Lizakowi podała pierwszą lepszą butelkę, by jej nie zaczęła jęczeć nad uchem. Odkorkowała swoją butelkę i przyssała się do niej, spijając powoli ten dobry płyn. Jutro pewnie będzie tego żałować, ale to tak samo w sobie ją przyzywa...

-To jak za zdrowie nas wszystkich, moje kochane?-teraz to już byłem szczęśliwy. Stuknąłem butelką, o ich butelki i spojrzałem na nachlaną córkę. Przyłożyłem do ust butelkę i wziąłem parę łyków. Zakaszlnąłem i znów sięgnąłem po ogórka to torby/
-Kcecie?-zapytałem z ogórkiem w pysku.

Stuknęła się z nimi butelką i wraca do opróżniania butelki. Pokręciła tylko przecząco łbem widząc ogórka, i tak się nawali i tak... I mimo tej świadomości, piłą dalej - przecież było tak pięknie!

Znów przyłożyłem butelkę do ust i wziąłem jak poprzednio parę łyków i znów zagryzłem to ogórkiem.
-To powiedzzcie mi wy moooje, jaak tam w ogóle u was słychać?-zapytałem i zachwiałem się lekko.

Ciekawiło ją pytanie jak ma to wypić. Łapy przyklejone, a butelka była tuż, tuż. Wyciągnęła język, chcąc sięgnąć po nią, a tu nagle coś trzasło i Pazia jest cała w soczku.

- Zatrzymaj sobie. - odparła, na moment odrywają się od butelki. Po chwili znów jej pysk był przyssany do butelki. Zycie wydawało się w takich momentach takie piękne!

Po dłuższej chwili, odłożyła butelkę z wyraźnym rozżaleniem. Pogładziła ją łapą tęsknie i wyrzuciła za siebie - już pustą. Na pytanie Rudego nie odpowiedziała, bo spędziła z nim trzy ostatnie dni.

Czynność picia powtarzałem, aż do skończenia butelki.
-No i kłoniec wódzi.-mruknąłem sam do siebie i rzuciłem butelkę w stonę morza. Sięgnąłem po whisky.
-Co nic nie gadacie dziewoje?-zapytałem i otworzyłem butelkę.

Ona również nie odpowiedziała, ale z racji tego, że za dobrze jej było z butelką w pysku. Trochę irytowała ją myśl, że będzie musiała jakoś trafić do wody, by zmyć po sobie płyn, którym oblała ją Lida. Ach, same problemy.

Westchnęła, schyliła się po sztylet przywiązany do jej tylnej łapy. Chwyciła go w zęby i kilkoma zgrabnymi ruchami skróciła sierść Pazi o kilka centymetrów, tym samym odczepiając się od niej.
- Wolność!- wrzasnęła zrywając się na łapy, lecz, jako, że była pijana, chwilę później wylądowała znowu na ziemi.

Ziewnęła szeroko i czknęła. Potrzepała pyskiem i zerknęła na butelkę wermutu. Schwyciła ją w łapy.

-No, ale z was nudziary!-zawyłem.
-Jak się pije, to trzeba rozkręcać imprezkę, a nie gapić się na siebie jak jakieś sroki czy hugo wie co!-otworzyłem butelkę i wypiłem z niej sporą zawartość. Próbowałem stanąć trzymając się gałęzi drzewa.

Lida wolna, tylko czemu ucierpiało na tym jej futro? Odkleiła się wreszcie od butelki i jednym ruchem odrzuciła ją w jakąś stronę. Podniosła się z wielkim trudem do siadu i zamrugała jednym ślepiem. - Nie narzekaj! Jak ci się nudzi tro znajdź jakieś rozwiązanie!

Spojrzała na Rudego i tyknęła go w udo łapą, po czym odkorkowała wermut i zaczęła go pić. Odsunęła butelkę.
- Poośpiewajmyy.

Spojrzała na jej brzuch, na którym jej sierść była przedłużona o dużo czarno-białego futra.
- Patrz co ze mną zrobiłaś!- wrzasnęła do niej.

Zamachnęła się łapami, próbując trafi Lizaka, ale w efekcie wylądowała jedynie na piasku. - Zamilcz, dziecię drogie. - rzuciła, podnosząc się z ziemi. Zwróciła spojrzenie na Un. - Ale co?

Słysząc pytanie Paz spojrzała wymownie na Rudolfa, dając mu do zrozumienia, że on ma coś nam narzucić. xp

- Ale to przecież ty jesteś...- zaczęła wrzeszczeć lecz przerwała.
- ... byłaś moją córką!- dokończyła po chwili zastanowienia... Cóż... Gdy nie jest już z Dreinem, Pazur nie jest nawet jej przybraną córką.

I znów runąłem na ziemie. Ponownie łapczywie napiłem się pysznego trunku.
-okkeej. HEEEEYYY SOKOŁYYY OMIJAJCIE GÓRY,LASY...-śpiewam. d;

- Dzwoń, dzwoń, dzwoń dzwoneczku! Mój kochany skowroneczku! Hej! - zaśpiewała, choć do śpiewu to było jeszcze daleko. Wpatrywała się tępo gdzieś przed siebie.

Podczas gdy oni śpiewali, zaczęła im robić jakieś mocne, ale to bardzo mocne drinki. <:

- Żal, żal za dziewczyną.
Za zieloną Ukrainą.
Żal, żal, serce płacze
Już jej więcej nie zobaczę!- śpiewała. Czy tylko ona miała wrażenie, że wszyscy śpiewają inne fragmenty tekstu?

Dokończyłem swoją butelkę whisky i znów rzuciłem ją w stronę morza.
-Oj janicku mój, janicku! -fałszowaliśmy na maksa.

Wręcza im po drinku i sama sobie też bierze. Odetchnęła głęboko i wypiła go trzema łykami. xP

Miała śpiewać dalej, ale zorientowała się, ze kompletnie nie zna tekstu. Wlepiała jedynie chabrowe ślepie w Rudego, jakby obwiniając go, ze nie może się drzeć. Zaśpiewałby coś znanego!