Lazurowy Klif{Zakaz porywania}

-Wilków... - mruknął, sięgając wspomnieniami przeszłości - Ale ty też jesteś po części jednym z nich, prawda? - uniósł do góry brew. - I tak, są tu tacy. Aż dziw, że ich jeszcze nie spotkałeś.

-Nie!-powiedział,nie, może i nawet krzyknął całkowicie zaciskając powieki.-Nie chce mieć z nimi nic wspólnego,nie po tym co zrobili ze mną,z moim ojcem,z rodzeństwem,matką.Esiz zaczął się wręcz cały trząść .-Przepraszam,powiedział po chwili.Obawiam się,że wczoraj spotkałem jednego psa z tych których masz na myśli.Nie mogłem nic zrobić.To była jakaś szara suka husky,która na moich oczach porwała jakąś białą sunie.Wiesz...też była jakaś taka wilkowata jak ja.Czuję się z tym okropnie....

Zamarł i popatrzył w jego oczy, wyraźnie przerażony - Nie pamiętasz jej imienia? - podszedł do niego bliżej, nie spuszczając z niego wzroku. Zacisnął łapy, tak, że pazury rozryły ziemię i zaczął drżeć. Miał nadzieję, że to pomyłka, że nie porwali kolejnej osoby dla niego tak ważnej.

Skulił ucho patrząc na reakcję psa.-N-Nie-stety nie znam jej.Zaraz po tym jak wbiegła na skarpę pojawiła się ta szara suka i ją porwała.-Czy to był ktoś kogo znasz?-zapytał niepewnie.

-Bardzo możliwe - powiedział cichym, ale głębokim i strasznym głosem. Bez przyjaciół powoli zaczynał wracać do dawnych zachowań i instynktów... Otrząsnął się i spojrzał na niego ponownie - Ostatnio wyrządzili mi sporą krzywdę. W każdym wypadku... - przerwał i westchnął cicho - Planujesz dołączyć do jakiegoś stada? - spytał.

Tu by się zgadzało....mnie skrzywdzili,jego też w jakiś sposób-pomyślał.Gdyby nie uciekł to by go zamordowali....torturowali by go do śmierci.Westchnął cicho.-Sam nie wiem,może kiedyś dojdę do jakiegoś dobrego stada.Tylko czy będą chcieli takiego kogoś jak ja?Hybrydę.....

-Będą - skinął głową i uśmiechnął się - Jest tu parę takich jak ty. Więcej, niżbym się spodziewał - dodał po chwili - Bez stada będziesz częściej narażony na spotkania z nimi. Z psami z SKP. - dodał przekręcając łeb. Dla niego "oni" miało jedno znaczenie.

-Naprawdę?- uśmiechnął się lekko.Czyli jednak i tutaj istnieje 'złe' stado-westchnął cicho.-Wiesz,chyba się zastanowię nad dojściem do któregoś z dwóch stad.A ty?Chyba nie jesteś w żadnym stadzie,tak?

Skinął głową - Tak, jestem samotnikiem. Głównie dlatego, że nie potrafię normalnie żyć z innymi psami - zaśmiał się cicho - Ale muszę powiedzieć, że nie radzę nikomu zostania bez stada.

-Rozumiem i dzięki za rady-powiedział.-Hm,wiesz....moja historia nie należy do ciekawych i kolorowych-powiedział wypuszczajac powietrze nosem.

-Jak i większości psów tutaj - dorzucił - Chociaż ja mojej przeszłości smutną bym nie nazwał. - przymknął oczy - Opowiesz jak się tu dostałeś... i czemu? - spytał.

Wbiegła ponownie. Skinęła łbem do Cahira i nowego.

Odwrócił wzrok w bok.Przybyłem tu z pewnego lasu którym rządziły wilki.Moja matka była rasy alaskan malamute,a ojciec jak nie trudno się domyslić...wilkiem.Za miłość do mojej matki został zamordowany na moich oczach wraz z moim rodzeństwem,a ja byłem przez pewien czas prześladowany i torturowany przez pewną grupkę wilków.Ta złamana łapa to ich dzieło.Zdołałem im uciec.Wciaz się boje,ze oni tu przyjdą i....

- I wtedy spotkają mnie - zaśmiał się cicho - Rozumiem - dodał po chwili. Słysząc kroki obrócił się w miejscu i stanął naprzeciwko Emily - Miło cię znowu widzieć - rzucił.

- Ciebie również. - Powiedziała z uśmiechem do Cahira, po czym przysiadła koło niego.
- Emily. - Przedstawiła się nowego. Lekko skinęła ku niemu łbem.

Uśmiechnął się nikle.-To dlatego,że łączenie się w pary z psami i to na dodatek psami ludzi było absolutnie zakazane-przymknął oko.Jak dobrze,że ta najbrzydsza blizna była zakryta-pomyślał i spojrzał na suczkę.Lekko się przestraszył gdy usłyszał szelest.-Esiz-powiedział do nieznajomej.

Ziewnął ponownie i przeciągnął się, co jakiś czas sycząc z bólu, kiedy rany dawały o sobie znać. Westchnął ciężko - tęsknił za kimś, z kim mógłby porozmawiać, jak kiedyś. Za przyjaciółmi. Obrzucił psy nieobecnym wzrokiem.

- Lochy, hmm? - Spytała, patrząc na rany Cahira. Była raczej pewna, że tak.

Tak naprawdę nikt go nie rozumiał,i nikt nigdy nie wiedział w jaki sposób była mordowana jego rodzina na jego oczach.
Położył się kładąc pysk na ziemie i zamykając swe złote ślepie.Po prostu chciał...zapomnieć o wszystkim.

-Lochy - potwierdził, a w jego głosie dało się słyszeć ból - Ale to nic - zaśmiał się cicho. - Nie widziałem cię wcześniej - zerknął na nią ciekawie.

Potrząsnął głową jakby odganiając wspomnienia.Wstał.-Do zobaczenia-powiedział i zniknął szybko w krzakach.

- Jestem tu... od paru dni i nikogo jeszcze nie znam. - Powiedziała, smutnym tonem. Spojrzała ciekawie na jego rany. Ale co w tym było ciekawego? SKP i lochy... To czego chciała unikną.

Pochwycił jej wzrok - To naprawdę nic- uśmiechnął się lekko - Jesteś w jakimś stadzie? - zapytał po chwili, nie wiedząc, co powiedzieć.

- W Stadzie Wiosennego Deszczu, a ty?? - Spytała ciekawsko, zerkając w niebo.

-Jestem samotnikiem - powiedział cicho - Jak zawsze - przymknął oczy, uspokajając się - Przepraszam. Nie powinienem z tobą rozmawiać - cofnął się o krok.