Lazurowy Klif{Zakaz porywania}

W sumie to doprowadził go do tego miejsca zapach, może światełko w głowie i tak zwany instynkt, kazał znaleźć się w tym miejscu, właśnie teraz. I jak zwykle go nie zawiódł. Mosiężny, choć też nieco wychudły husky przemierzał las z pyskiem nieco opuszczonym, zmrużonymi ślepiami i uszami bacznie postawionymi w przód. Z gąszczy wyskoczył wprost na klif, a ponieważ refleks miał niesamowity, w tym samym momencie chwycił biegnącą przez ułamek sekundy wprost na niego Star. Warknął, gdyż zatrzymanie tak szybko poruszającej się postaci, nie było wcale łatwe. Chwycił ją mocno za ramiona i z impetem oparł o pobliskie drzewo. Wyrazu pyska wcale nie miał serdecznego, wręcz przeciwnie, od rana drażnił go piekielny humor, a widok Demolki próbującej chyba zahartować się na śmierć, wcale go nie poprawił.
- Czyż ty do końca zgłupiała?! - Kiba chyba za często zgrywał zatroskanego tatusia, choć teraz dobrze wiedział, że suka wcale nie znalazła się tutaj w celu wieczornego joggingu, tym bardziej, że nie wyglądała najlepiej. Dobra, to było stanowczo za słabe określenie, patrząc na jej aktualny stan zdrowia. Pies zlustrował ją zimnym wzrokiem i pokręcił pyskiem z niedowierzeniem. Miał ochotę na jakiś zgryźliwy komentarz, ale i ten jakoś nie mógł przecisnąć mu się przez wargi, gdy stała przed nim jego partnerka. Nie puszczał jej, aby nie uciekła. Tak, dla bezpieczeństwa. Jej oczywiście.

Z impetem wpadła w drzewo. Obolałe łapy sody chaotycznie opadły ku ziemi. Gdyby nie spojrzała na psa z pewnością nie domyśliła by się kim tak naprawdę jest. Znowu wpadła w furię... było to całkiem normalne, zważając, że w ostatnich miesiącach trzymała się całkiem dobrze. Naturalna kolej rzeczy?
- Zostaw mnie. - syknęła cicho, sylabizując wyraźnie wypowiedziane słowa. Sprawiała wrażenie typowej zosi samosi. I po co się tutaj, do jasnej cholery pchał? Co ma być, to będzie. Choćby miało to nastąpić dziś, jutro, czy za kilka miesięcy.

Zmarszczył łuk brwiowy ze złości, wbijając spojrzenie prosto w jej piwne, przepełnione pustką ślepia. Łapy na jej ramionach zacisnął mocniej, wbijając końcówki pazurów w skórę sody.
- Nie ufam Ci, Star. - mruknął, nadal lustrując ją tym samym spojrzeniem. Może i rzeczywiście najprościej w świecie się o nią bał. Miał już swoje lata i co nieco w mózgu poprzestawiane. Nie znał jej zamiarów, ale wcale nie chciał, aby zostały zrealizowane.

Czując pazury psa na swojej skórze; syknęła. Dobrze, że zdołał ją zatrzymać. Inaczej mogło by dojść do rozlewu krwi, bądź co gorsza; śmierci. Ona jednak miała inne zdanie na ten temat. Mógł zostawić ją w spokoju. Może kiedyś głupia zrozumie, że zrobił dla niej dobrze. Póki co była jednak w zbytnim otępieniu, by cokolwiek na trzeźwo pojąć.
- Nie ufam Ci, star... - powtórzyła szeptem. Ostatnio i ona przestała sobie ufać. Może to doprowadziło do jej aktualnego stanu?

Chłodnym powietrzem dmuchnął jej w nos, minę miał jednak cały czas tą samą, brwi ściągnięte a ślepia zmrużone. Ani trochę nie podobało mu się zachowanie suki, a oprócz tego nadal gnębiło go to samo poczucie goryczy a także złości.
- A teraz Cię puszczę, a ty obiecasz, że nie zachowasz się aż na tyle żałośnie i nie uciekniesz, aby potem zrzucić się ze skał. - no tak, po niej można się było przecież wszystkiego spodziewać. Kiba poluzował uścisk swych pazurów, a soda zaraz mogła poczuć się oswobodzona. Pies mruknął coś pod nosem i odwrócił się na piętach, podchodząc nieco do urwiska i siadając przy nim. Dziwne, że sam przez to wszystko jeszcze nie zwariował.

Opadła zmęczona na pień drzewa. Błękit zmęczonych ślepi zaszedł mgłą, czy też mówiąc bardziej rozumnie; zmatowiał. Nawet on nie potrafił jej zrozumieć. Stanowiła zbyt twardy orzech do zgryzienia - nawet wypowiedzenie kilka krótkich słów stanowiło dla niej problem.
Zwróciła spojrzenie w stronę Kiby. Nie odezwała się. Zniknęła z miejsca całego zdarzenia tak samo szybko, jak się tutaj pojawiła.

Również wstał i wyszedł, znikając w gęstych zaroślach.

Przybiegł zdyszany i w, krótko mówiąc, nie najlepszej formie. Usiadł na skale, wychudzony i niesamowicie zmęczony. Potrząsnął łbem i rozejrzał się niepewnie. Położył się na skałach, zapatrzony w dal - myślał...

Przywędrowała tu z tylko jednego powodu - taki wybrała sobie cel wędrówki, a wędrowała przed siebie, w celu poszukiwania lepszego życia. I ominęłaby to miejsce, gdyby nie spotkała na swej drodze psa, owczarka belgijskiego.
Truchtała niespiesznie, gdyż z kulawą łapą nie szybko się biega, prawda? Jej stojące ucho trzepotało na wietrze, podobnie jak ogon i całe futro nim targane. Martwe spojrzenie kierowała zaś przed siebie; tak, martwe. Mlecznobiałe oko było już w pewnym sensie martwe, niewidzące, ziejące chłodem, może trochę odrażające, budzące ciekawość i... strach? Drugie zaś, niemalże czarne jak smoła, było wyprane z emocji.
W tejże chwili suka nic nie odczuwała. Brnęła przed siebie.
Gdy dojrzała owczarka, zatrzymała się, przypatrując się mu jednym okiem. Jej mięśnie lekko się napięły, byłą gotowa do nagłego zwrotu i ucieczki. Psy nią pomiatały, tak samo jak ludzie. Jedni mniej, drudzy bardziej. W swym życiu nie spotkała jeszcze nikogo, kto by jej współczuł. Może to dobrze? To chyba gorsze... Tak bynajmniej myślała.

Zatrzymuję się gdzieś za skałkami, obserwując osobniki znajdujące się na plaży. Nieznany zapach i wygląd, można iść. Wyminąłem większe głazy i moje łapy za chwile stąpały już po złotym piasku. Na horyzoncie widać było zachodzące już prawie całkowicie słońce. Niebo było koloru wyblakłej czerwieni. Przysiadłem przy brzegu.

Ona zaś nie dostrzegła ani nie wyczuła obecności następnego psa. Może gdyby miała sprawny słuch, byłoby inaczej?
Nie rozwodziła się jednak nad tym, jedynie cofnęła się o krok, oglądając się za siebie nerwowo. Usunęła się na bok, pod rozłożyste gałęzie rosnącego tu krzewu.
Stamtąd wciąż obserwowała owczarka, niby to nie patrząc na niego, a na niebo. Po kilkunastu minutach blefowania porzuciła ten pomysł, pochyliła pysk ku wilgotnej ziemi, przymknęła zmęczone ślepia. Stała tak w bezruchu, starając się usłyszeć to, co dzieje się dookoła. Na darmo.

Upiłem łyk nie za słonej wody morskiej. Ah, tego pragnął. Odwrócił się słysząc jakieś psie odgłosy. Zauważyłem jakiegoś psa, a nie sukę, zauważył to po chwili. Zapach nic mu nie mówił, wstałem i ruszyłem ku jej stronie, obserwując ją, lecz nic nie mówiąc.

Ona nie zmieniła swej pozycji ani o milimetr.
Stała tak, niby marmurowy posąg, nie zważając na coraz to silniejszy wiatr, targający jej sierścią. Uszy położyła po sobie, co by nie nadstawiać ich na silne podmuchy.
Psa nie dostrzegła, ani nie wyczuła; nie pozwalały jej na to trzy czynniki.
Po pierwsze, była głucha. Nie miała szans go usłyszeć.
Po drugie, miała zamknięte oczy, a i tak jedno ślepe.
Po trzecie, wiatr wiał z tej strony, z której do jej nozdrzy jego zapach dotrzeć nie mógł.

Uśmiechnąłem się ironicznie pod nosem i usiadłem naprzeciw suki. Dmuchnąłem jej w pysk.
-ave.-mruknąłem, może się w końcu obudzi.

Gdy poczuła na swoim pysku czyjś oddech, uniosła nań wzrok.
Utkwiła w psie spojrzenie dwubarwnych ślepi, a właściwie jednego, czarnego jak węgiel. Drugie, mimo iż sprawiało pozory normalności, było ślepe, wpatrywało się w psa martwo, rażąc swym mlecznobiałym odcieniem.
Trwało to jednak bardzo krótką chwilę, bowiem suka w akcie nagłego przestrachu, cofnęła się gwałtownie, wpadając całą sobą w krzew oraz wydobywając z siebie cichy, krótki pisk.
Jakby zobaczyła przed sobą kata.
Usiadła, odwracając od psa pysk, wyrównując oddech.
Nic strasznego, pomyślała.

Zaśmiałem się kolejny raz, teraz głośniej. Uśmiechnąłem się i wstałem. Podszedłem w stronę suki.
-Nie bój się kochanieńka, nic ci nie zrobię.-podszedłem w jej stronę, stając nad nią.

Czując nad sobą cień psa, napięła mięśnie instynktownie, odwracając pysk możliwe dalej.
Gadka szmatka, wielu tak mówiło i nie dotrzymało słowa.
Jej pysk wykrzywił bolesny grymas, wbiła wzrok przed siebie, w całkowity mrok.
Na co teraz czekała? Na to co zwykle.
Albo jakąś docinkę, albo bolesny cios.
Rzadko kiedy ktoś się nad nią w pewnym sensie litował i odchodził.

Uniosłem zabawnie brew. Westchnąłem i rozejrzałem się.
-Co ogłuchłaś? Wstawaj, przejdziemy się.-powiedziałem unosząc nieco głos.

Spojrzała na niego niepewnie zdrowym okiem, chcąc sprawdzić, co takiego pies planuje; wielce się zdziwiła, gdy dotarła do jej uszu jego propozycja. Nie dała po sobie jednak tego poznać.
Jego głos był dla niej mglisty, niewyraźny, słaby, jakby tonący wśród wielu innych doznań. Dochodzący z oddali...
Jak każdy z resztą.
Tak, była głucha. Nie zamierzała się dzielić tą informacją z psem.
Dygnęła jedynie przyzwalająco pyskiem, podnosząc się jakby niepewnie.
Chodząc, miała odkryć swą drugą 'niedoskonałość'.

Odsunąłem się do tyłu, aby miała miejsce, gdzie wstać przy okazji zachowując dystans. Zaciągnąłem się rześkim powietrzem i ruszyłem przed siebie.
-Więc, jak Cię zwą?-zapytałem. Sam się sobie dziwiłem, że zacząłem rozmowę. Ja? Nie, to nie mogło być prawdą.

Podążyła za nim, wolno, ledwo dotrzymując mu kroku.
Taka łapa przysparza wielu kłopotów, pomyślała.
Po kilkunastu krokach ból w łapie ustąpił na tyle, by utykanie na nią było mniej wyraźne, lecz wciąż widoczne.
- Nobody. - rzuciła. Ton jej głosu był zrezygnowany.
Zaś jej imię... Nie bez powodu takie nosiła. Była zerem, była nikim. Tak też najprościej było owe miano sobie przyswoić.

-Mhm.-przytaknąłem jedynie i obróciłem pysk w jej stronę. Zlustrowałem ją od 'góry do dołu', oczywiście zauważając jej szkopuł.
-Co Ci się stało?-zapytałem obojętnie i potrząsnąłem pyskiem.

Spojrzała na niego zdezorientowana, po chwili uświadamiając sobie, że chodzi o jej łapę.
Uśmiechnęła się blado.
- Wypadek. - odparła, nawet nie smutno, tylko normalnie.
Miała to prawie od zawsze, przywykła do tego. Tak samo jak do ślepoty czy głuchości.
- Ciebie... Jak zwą? - dodała po krótkiej pauzie.

-Mhm.-kolejny raz przytaknąłem. Nie chciałem wnikać w nieswoje sprawy. Na jej pytanie, kąciki ust zadrgały lekko lecz nie uniosły się, ani ku górze, ani ku dole.
-Rudolf.-odpowiedziałem człapiąc ciągle łapami, wolno. Nie przeszkadzało mi to.

Po jego odpowiedzi zapadła cisza, podczas której suka przypatrywała się mu jednym okiem uparcie, wdychając zarazem jego woń. Do jej nozdrzy dotarł przewlekły, metaliczny zapach krwi, strachu i bólu. To wszystko była w stanie ocenić po tej obserwacji i badaniu węchem.
- Pachniesz inaczej niż inni. - rzuciła, nie zdejmując z niego wzroku. Mogło to zabrzmieć inaczej, ale Nobody tak rozróżniała psy.