Rzeka. {Zakaz porywania}

Wszedł.

Przystosujesz się, zobaczysz.-uśmiechnęła się do psa.
Blue i ja ci pomożemy.-powiedziała do niego przekonująco.
Parsknęła śmiechem na widok Cormercala.

-Jestem hirashi...a ty?

-Może. - rzucił i odbiegł z powrotem na skarpę.

Westchnęła cicho i popatrzyła po psach intensywnie myśląc...

- Powodzenia przy zabijaniu, napewno ci sie uda, a ile przyjaciol sobie przy tym uzbierasz! - znow prychnal smiechem. Mhm, Divek dobrze sie bawil, nawet bardzo dobrze. Spojrzal na przybylego psa i jedynie ziewnal glosno. Uh, nudne te psy, nie to co kiedys...

Wyrzucił kamienia gdzieś za siebie.
- Bloy - odpowiedział i zerknął na wchodzącego dobermana, a także na tego psa, który właśnie gdzieś wybył.

-No to możemy się z nim pożegnać - mruknęła cicho i zwinęła w kłębek.
*spadam*

Wybiegła za Cahirem.

Jego spojrzenie, z którego wyciekała mieszanina agresji i wstrętu, objęło powolnie całe otoczenie.
Momentalnie wybrzeże rzeki opustoszało, każdy poszedł w swoją stronę.

Zerknął na każdego z osobna. Wbywają i wybywają. Ueh, jakie nudy.
Zmrużył oczy i zaczął gapić się na kwiatka przed sobą.

Spojrzal na przybylego dobermana. Mhm, nie trudno zgadnac do jakiego stada nalezy... Prychnal cicho pod nosem i pokrecil pyskiem. Eh, do czego to doszlo?
- Co za banda - ziewnal, strzygac uchem.

hieh...uroczy gość..... phie....

Wybiegł z rzeki i pobiegł do domu

Ziewnął szeroko i podniósł się. Rozejrzał się jeszcze i sam wybył *nmg*.

Wstal i przeciagnal sie. Ueee, polazly sobie wszystkie obiekty
zainteresowania... Pfyf! Mruknal cos pod nosem, po czym odszedl leniwym
krokiem.

Wyszedł.

Wszedł jednak ponownie.

Przyszła dynamicznym krokiem.Czarna suka biegła brzegiem reki.Krople wody spoczęły na jej czarnych łapach.

Jego poranione łapska zaniosły go na skalne zbocze,
Które otulone było zgrabnie cieniem rzucanym przez drzewa.
Tam legł na ziemi.

Laura napiła się wody po czym ruszyła ku górnym partią wzgórza.Tam położyła się pod wielkim drzewem.

Jako cel obserwacji obrał sobie Laurę, którą już kiedyś miał okazję widzieć.
Jego spojrzenie zostało widocznie wyprane ze zbędnych uczuć,
Bowiem ziało wyraziście nicością.

Dostrzegła dobermana.Wzruszyła tylko 'barkami', położyła łeb na łapy.

Na cóż się tak obruszała? Czyżby znowu nie odpowiadała jej jego obecność?
Jego oczy skrywały coś intrygujące, na myśl przywodziły dwie głębokie studnie,
Pod których przykrywami spokoju i rozgoryczenia kryło się coś znaczniej enigmatycznego.
To coś, co na siłę chciał zawsze zakryć parującą z pyska ironią i kpiną.