Rzeka. {Zakaz porywania}

-Veris - powiedziała cicho i spokojnie. Zazwyczaj cała rozmowa kończyła się po chwili, a obcy pies znikał w oddali. Tym razem też miało tak być. Nie łudziła się, że w końcu ktoś ukróci tak raniącą ją samotność.

- Nareszcie trafiłam na kogoś z mojego stada. Zoya jestem. - Powiedziała z uśmiechem do suczki. Zlustrowała ją uważnie wzrokiem. Było po niej widać, że jest jakaś przygnębiona, zagubiona... Chciała jej pomóc, musiała jej pomóc. Nikt w jej towarzystwie, nie może być smutny. Fiolka tajemniczo zadrżała, przypominając o swoim istnieniu. Uśmiechnęła się jedynie pod nosem.

Skinęła głową.
-Ava. Po prostu. I tylko tyle. - popatrzyła na suczkę, a jej oczy, jak zwykle ostatnio, błyszczały smutno. Spuściła wzrok, przenosząc go na płynącą powoli wodę.

- Dobrze, po prostu Avo. - Powiedziała z dezaprobatą, jednak uśmiech z jej pyska nie znikał. Spojrzała kątem oka, żeby potwierdzić swoje wcześniejsze przemyślenia. Pokiwała głową, sama ze siebie, dumna, że się sprawdziło.
- Coś cię trapi?

-Nic szczególnego - zerknęła na suczkę - Taką już mam naturę ostatnimi czasy. Nie spotkałam cię tu wcześniej... - zmieniła temat, jednak nie była zbyt zainteresowana odpowiedzią. Czuła się jak cień, którego nikt nie zauważa do czasu, kiedy przeszkadza i zasłania drogę...

Spojrzała na nią nieco dziwnie, unosząc brew do góry. Po chwili jednak opuściła brew i na pysku znalazł się normalny wyraz twarzy - uśmiech.
- Nie zmieniaj tematu. Nic szczególnego to też ważne. - Powiedziała, próbując ją pocieszyć.

-Podziwiam cię za to, jak usiłujesz ciągnąć tę rozmowę, chociaż najchętniej znajdowałabyś się zupełnie gdzie indziej - po raz pierwszy od wielu tygodni w jej głosie zabrzmiała nutka ironii i rozbawienia - Ciekawe... - spojrzała na nią uważniej.

- Jeśli chcesz pójdę sobie, ale... Jeśli ci nie pomogę, mój harmonogram dnia runie w gruzach. Po raz pierwszy komuś nie pomogę, a to będzie bardzo dziwne. - Powiedziała poważnie, lecz po chwili znów na jej pysku zagościł tajemniczy uśmiech. Trąciła ją lekko łopatką, dla zabawy. Żeby chodź trochę jej humor poprawić.

Zaśmiała się dziwnie - Nie potrzebuję pomocy, przynajmniej nie odczuwam takiej potrzeby. Może i się mylę. - mówiła głównie do siebie - A kto w tym harmonogramie figuruje jako następny? Mogę zwolnić kolejkę - zmrużyła oczy, ale jej spojrzenie wyrażało rosnące zainteresowanie. Suka intrygowała ją, co nie zdarzało się często.

Pomyślała przez chwilę. Zaczęła szperać w swojej arafatce, widocznie czegoś szukając. Popatrzyła na Avę, szczerząc się do niej.
- Chyba ją zgubiłam. - Powiedziała.

Uniosła do góry obie brwi, obserwując ruchy Zoyi.
-Zazdroszczę ci, że masz co gubić - uśmiechnęła się po raz pierwszy - Ja gubię tylko marzenia. W tym jestem dobra - końcówka ogona poruszyła się, raz w jedną, raz w drugą stronę...

Pacnęła ja łapą w łeb.
- Co ty gadasz, ich nie można zgubić. Nosisz je w sercu, a jego nigdy nie stracisz... No, chyba, że ktoś ci je wytnie. - Powiedziała dość poważnie, a później sama się palnęła w łeb. Co też ja opowiadam. Serce je wytną? Matko... Zaczęła nagadywać sama siebie w myślach. Po czasie zauważyła, że Ava ją obserwuję. Zaśmiała się tylko, powracając do rozmowy.
- Najwyżej może ci je ktoś odebrać.

-Można zgubić marzenia - zostawić je gdzieś, a potem zapomnieć. Bywa.
Uśmiechnęła się szerzej i pomasowała łapą swoją głowę.
-Kardiochirurg się znalazł - głos brzmiał coraz bardziej swojsko - kpiąco i ironicznie. Ale spokojnie.
-Codziennie tak dręczysz wszystkich? - kontynuowała, w duchu bojąc się, że znowu zostanie... sama...

- Oj, no nie przesadzaj... Jest medyk w stadzie. - Powiedziała z uśmiechem, nieco kpiąc żartobliwie z niej. Pomyślała chwilę, nad jej pytaniem.
- Prawie codziennie. - Uśmiechnęła się szeroko.

-To już chyba wolę SKP - zażartowała i weszła do płytkiej wody.
-Naprawdę jesteś uparta. Cóż, wymienianie wad zajęłoby mi wieki... Tak to już bywa - zanurzyła się do połowy - Co cię tu sprowadziło? - spytała cicho.

- To raczej nie jest wada, lecz zaleta. Przynajmniej jak dla mnie. - Wzruszyła łopatkami z uśmiechem i wskoczyła do wody, oblewając Avę letnią wodą. Zanurkowała kilka razy i wypłynęła na powietrze. Odpowiedziała jej.
- Miałam tajną misję do spełnienia.

-Top secret czy taką, o której możesz coś powiedzieć? - zanurkowała na tyle, na ile pozwalała jej głębokość rzeki, po czym wynurzyła się gwałtownie, rozchlapując dookoła wodę.

Otarła łapą pysk. Uśmiech nie znikał jej z pyska. Lecz gdy usłyszała pytanie Avy, posmutniała. Zamilkła na parę minut. Szybko poukładała to sobie w głowie i odpowiedziała.
- Muszę rozwiązać pewną sprawę.

-Tajemnicze... Do tego brzmi coraz lepiej. Mów dalej... albo wcale - uśmiechnęła się łobuzersko i wyskoczyła na brzeg. Otrzepała sierść z wody i usiadła na trawie, patrząc na sukę wyczekująco.

Pokręciła głową. Przybliżyła się bardziej do brzegu, lecz nadal zostawała w wodzie. Było jej teraz przyjemnie. Mogłaby siedzieć cały dzień w wodzie i nic szczególnego nie robić, po prostu siedzieć. Uśmiechnęła się kątem warg sama do siebie, lecz zaraz uśmiech zszedł z jej pyska, usłyszawszy pytanie Avy.
- Badam sprawę zabójstwa. - Powiedziała poważnie. Nie zdziwiła się, gdy Ava parsknęła teraz śmiechem, bo te słowa wywołują u niektórych radość, szczególnie jeśli ona to mówiła, ale... To była najprawdziwsza prawda, niestety.

-Hm? - uniosła jedną brew do góry, kolejny raz zaintrygowana.
- Zdradź więcej, a nie tak słowo po słowie. Żyję sporo lat na tym świecie i mogę ci pomóc. Ale i tak pewnie... - pokręciła głową i położyła głowę na trawie.

- Nie, nie wiesz. To nie najlepszy pomysł. - Powiedziała dość ostrym tonem, kręcąc stanowczo pyskiem. Zawiał letni wiatr, wytrącając z pionu fiolkę, która bezszelestnie się poruszyła, lecz ona ją czuła. Nosiła ją na sercu, a jego nie można było oszukać. Złapała się łapą za fiolkę, przywołując Blue. Pokiwała głową na znak, że rozumie. Uśmiechnęła się kątem warg do Avy, chcąc zmienić temat bądź całą rozmowę.

Pokręciła głową i odeszła powoli, ze zwieszonym posępnie ogonem.
-Bywa - skwitowała, opuszczając nadrzeczne tereny.

Uniosła prawą, chwilę potem lewą brew do góry. Wyszła z wody, otrzepując swoje futro, które od razu zaczęło się kleić do spoconego ciała suki. Zobaczyła jak suka opuszcza te tereny, zastanawiała się dlaczego? Stała tak wryta łapami w ziemię, wpatrując się ciągle w miejsce w którym jeszcze przed chwilą siedziała Ava. Cóż, każdy ma gorszy dzień. Przypomniała sobie jak to jej braciszek, jakiś czas temu, miał podobne humory - zmienne humory. Wzruszyła łopatkami, mlaszcząc z dezaprobatą. Opuściła te miejsce w taki sam sposób, w jaki tu przybyła. Kołysząc się, wybyła.

Zerknela na Goldenke, nie na dlugo, bo niedlugo po tym wyskoczyla z wody i wskoczyla na pierwszy lepszy kamien. Z usmiechem na pysku przekrecila sie pare razy i padla, rozkladajac sie, sledzac kazdy ruch kazdego psa.