Wyprawa - Smok Mnementh - jutro cz. dalsza, godzina 17

Zaczął warczeć na wilki ale szybko zauważył, że one wcale się tego nie boją. Rzucił się więc na najbliższego starając się jak najbardziej uszkodzić mu szyję.

Rozejrzałem się w około. Poczułem woń, śmierdzącą woń, którą znałem. Wiedziałem do jakiego zapchlonego zwierzęcia ona należy. Zniżyłem się jeszcze niżej, przygotowując ciało do ataku. Gdy nagle owa postać wyskoczyła z zarośli. Przeszyłem ją groźnym wzrokiem i zawarczałem ukazując wszystkie ostre jak brzytwa kły. Ciałem zasłoniłem najważniejsze części, najbardziej szyję.

(i może teraz się obudze?One mnie pożrą...)

Zrzucił z siebie śpiącego psa, rzucając go w stronę pierwszego napadającego na niego wilka, tak by go przygniotło. Później się go przeprosi [znaczy, Hir'a] Następnie zajął się innym wilkiem. Skoczył na niego i zaczął szarpać krtań.

Dostrzegł wilka a po chwili świecące zielonkawym blaskiem ślepia.Wbił pazury w ziemię,zjeżył sierść.Powieki zmrużył a uszy połozył po sobie.Łeb wciąż miał zniżony.Przygotowany był na każdy atak-Otoczyły nas-warknął tylko pod nosem.

Załamał się pod naporem pierwszego z wilków, który go zaatakował.
Prędko jednak wysunął się spod jego cielska i wdarł pazury w jego bok.
Rany, które jego ostrza w coraz to częstszych seriach zostawiały na ciele wroga, były dość głębokie,
By krew tryskała wkoło z obfitością.
Nietrudno było młodemu basiorowi wymierzyć kark, padł więc już po kilku minutach walki.
Nie lada wyzwaniem dla niego jednak była wadera, która, sądząc po wyglądzie,
Należała do czołowych ze sfory.
Zderzył się z nią, napierając barkiem o jej klatkę piersiową.
Zdołał wytrzymać nacisk o wiele większej od niego atakującej.
Długie kły wdzierał pod grubą warstwę futra i skóry wadery,
Rozkoszując się posmakiem jej krwi.
I ona zadała mu wiele ran, lecz udało mu się i ją pokonać.

//sorry, mama się na kompa wryła.

Dogoniła resztę psów.

Jestem facet :P
Wstałem i obejrzałem się...Byłem w środku walki...
Przygniotło mnie coś...Był to to wilk...Odkopnąłem go agresywnie i starałem się przegryźć jego szyję

Złapał wilczycę za kark wbijając mocno kły i napierając na nią bokiem tak by nie miała możliwości odepchnięcia go łapami..Nie chciał jej zabijać ale chyba nie miał wyjścia.Zaczął szarpać szczęką na boki.

Rzuciłem się w stronę zwierzęcia, lecz był on większy i pod wpływem ciężaru, runąłem na ziemię razem z nim. Tylnymi łapami, próbowałem go odepchnąć wbijając pazury i rozszarpując nimi brzuch basiora. Natomiast przednimi kończynami złapałem go za kark zaciskając mocno łapy, aż do krwi. Kły zatopiły się w jego szyi.

Poczuł piekący ból w boku, wbijające się kły. Jeszcze chwilę powiedział sobie w duchu, i dorwał się do tętnicy wilka. Zaraz potem odbiegł kawałek tak, żeby zrzucić z siebie raniącą go waderę. W końcu rzucił się i na nią, starając się ranić szyję, jednak już bez takiego przekonania - ból w boku był mocny i dekoncentrujący.

[Sorry, ze mnie nie było]

Podbiegła do wilka i zaczęła go atakować.Przewróciła go i wgryzła się wszyję.

Warknął i wymierzył wilkowi siarczyste uderzenie łapą w nos. Oczywiście, pazury zostawiły szramy. Następnie korzystając z tych kilku sekund, okrążył kuzyna i skoczył mu na grzbiet. Wgryzł mu się w kark, próbując się jakoś na nim utrzymać.

Przygryzła wargi. Miała mieszane uczucia, w końcu jest w połowie wilkiem. Odsunęła się na bok, nie może nie da rady...

Zamknął tylko oczy i odwrócił się napięcie.Spojrzał na psy.-Musimy się pośpieszyć.Wiki na pewno już zawiadomiły resztę stada.-powiedział nie tracąc czujności.Kątem oka zerkał na syna.

Korzystając z faktu, że była na uboczu tzn. blisko drzew. Szarpnęła się a ten porządnie zderzył się z pobliskim drzewem. Gdy ten był chwilowo oszołomiony, wbiła kły w jego kark. Jak mus to mus...Nie chciała tego robić...

Wgryzł się jeszcze bardziej. Później szarpnął, zeskakując. Starł się jeszcze zrobić tak, by wilk położył się na boku, ewentualnie plecach. Trzeba jak najszybciej wykorzystać to, że wróg leży.
Podbiegł do niego, i, jeżeli wcześniejsze mu się udało, powinien bez większych problemów móc wgryźć mu się w krtań.

Zaśmiała się szyderczo.Oblizała pysk z krwi po czym spojrzała na resztę
-Idziemy?-Spytała.

Mimowolnie jęknął z bólu. Z bólu pulsował cały jego pysk, ból był oślepiający. Przez chwilę stał w miejscu myśląc, że to już koniec, że skończy tu i teraz nie znajdując prawie żadnej przyjemności w swoim życiu. W końcu jednak zebrał siły i szybko, całym ciężarem ciała rzucił się na waderę, znów starając się dosięgnąć szyji.

Zawyłem z bólu, chodź dźwięk nie chciał przejść mi przez gardło. W moich oczach, aż paliło się od agresji. Z całych sił zepchnąłem basiora z siebie, tak, że uderzył w drzewo, rosnące metr dalej. Aż się zachwiało. Płynnym susem skoczyłem na niego z rozwartym pyskiem i wysuniętymi kłami. Pazury wbiłem w boki, rozrywając je, aż do mięsa. A kły zastygły na tętnicy udowej, przebijając ją.

Wszystko dobrze?
* Rzucił do Rudolfa głosem, który nie znosił obojętności.
Nie oczekując odpowiedzi, ruszył do przodu.
Utrata kolejnych sekund mogła być dla nich żałośnie zgubna.
Wiedział dobrze, że zaraz go dogoni. *