Wyprawa - Smok Mnementh - jutro cz. dalsza, godzina 17

- Niebo? - wyszczerzyła się na moment, po czym wciągnęła do płuc świeże powietrze pełne nieznanych, zagadkowych zapachów. Ciekawe co tym razem ich zaskoczy.

Zdziwił się nagłą zmianą. Czaaaary! Abra-kadabra! Tyaaa...
Podziękował Nadii za wtajemniczenie go, po czym uśmiechnął się do niej.

Jeszcze bardziej zmrużył oczy, prawie je zamykając, od tej jasności. Przez chwilę tak stał, po czym otworzył swoje patrzajła. Uśmiechnął się lekko pod nosem i odetchnął głęboko. No, już mu lepiej.

Przymknął chwilowo oczy po czym otworzył je.rozejrzał się po okolicy.Nabrał porządnie powietrza nosem i poruszył uchem.

Uśmiechnął się. Nie było czego siębać, to po prostu koniec lasu.

Szedł za nimi...na szczęście nic...

Zmianę otoczenia przyjął z niezbyt wielką ochotą.
Dobrze mu było w poprzednim plenerze, tu było zbyt gorąco,
A roztaczająca się zieleń wręcz go paraliżowała.
Zwolnił nieco.

Poczuła powiew.CO się dzieje?marliśmy?Pomyślała.

Oblizał pysk...-Ale to może oznaczać też ludzi-mruknął unosząc pysk w górę chłonąc owy zapach.

-To ludzi strata...ale mimo to pójdę tyłem...

Jedzenie - pomyślał z rozkoszą i chciał biec w stronę tego zapachu.
Na szczęscie zauważył dym - to na pewno byli ludzie..

Poczuła zapach
-Mniam-Powiedziała uroczo.Spojrzała w górę.Dym.Pewnie ludzie byli niedaleko.

- Tiaa - przytaknęła, zastanawiając się nad możliwością podjęcia ryzyka. Byli głodni i zdesperowani, lecz również wykończeni walką. Czy daliby radę pokonać ludzi .. xP

Odetchnął głęboko, pozwalając przyjemnemu zapachowi wypełnić jego płuca, wpierw łaskocząc jego nozdrza. Tak, to napewno pułapka... Przecież nie znajdą bufetu dla pieszków w środku... No, tego co byli, bo w końcu on nie widział gdzie dokładnie się znajdowali...
Mimowolnie oblizał pysk i przełknął ślinę. O, może jak im się uda, to znajdą trochę ślimaków! Tak, mhm, pokropią cytrynką i zjedzą, ta? Oooj, głód mu mózg zjadł! o.o'

Niemądrzy, którzy poddadzą się swym potrzebom.
Pomyślał, po czym zamarł niemal w bezruchu.
Jedynie jego klatka piersiowa zdawała się delikatnie unosić i opadać.
Spojrzał na tych, którzy stale wędrowali do przodu.

Kiedy nęcąca woń uderzyła go w nozdrza, jego żołądek zaczął jeszcze bardziej o sobie przypominać. Zerknął na Tana i przytaknął mu.
- Ale i tak musimy coś zjeść - stwierdził. Po chwili oblizał się.

-może ludzi??jeśli tam pójdziemy najemy się jedynie kul...

{ja lece bye}

- Musimy zdecydować czy opłaca się podjąć ryzyko - przetoczyła wzrokiem po pozostałych psach, oczekując odpowiedzi. Głód doskwierał, owszem, ale chęć przeżycia była silniejsza.

-Nie wiemy, ilu ich jest i jaką mają broń. To chyba zbyt ryzykowne...

Zapewne wytrzymają jeszcze kilka dni nasze ciała bez pożywienia.
* Mruknął, lawirując spojrzeniem nad polaną, która ich otaczała.
Głód zalewał jego ciało niemal bólem, który starał się ignorować. *

- Trzeba po prostu coś wymyślić. Odwrócić ich uwagę by inni mogli zwinąć jedzenie - powiedział. - Ale nie wiemy ilu ich jest...

-Nadia ma rację-Powiedziała powaznie kierując wzrok w jej stronę, usiadła.

A woń stawała się coraz to silniejsza.
Do waszych uszu mogły dotrzeć pierwsze okrzyki biesiady.
Ludzie byli pochłonięci jedzeniem, bez żadnej broni pod ręką.