Rzeka. {Zakaz porywania}

-A... tak jakoś. - mruknął i rzucił okiem w kierunku wzgórza. Po chwili takim samym spojrzeniem omiótł okolice rzeki.
-Wszyscy są milczący, ponurzy jakby... A tego to ja nie lubię - uśmiechnął się i uniósł jedno ucho.

- Może mają do tego powód. - Mruknęła nieco ciszej do Eiji. Po chwili sama omiotła półprzytomnym wzrokiem okolicę, lustrując wszystkie psy, które tutaj były. Chciała się sama przekonać, czy to co mówi Eiji jest prawdą.

A ją znowu nuda zaczynała dobijać. Wstała, przeciągając się. Nabrała rozpędu i wskoczyła do rzeki. Woda popryskała wszystkich, którzy znajdowali się przy brzegu. Zanurkowała, chowając się pod wodą.

Parsknął i otrząsnął się z wody. Za tym żywiołem wybitnie nie przepadał.
-Może i mają. Chociaż ja rzadko kiedy się smucę. Choć powinienem, to u nas rodzinne - zaśmiał się i popatrzył na Zoyę.

Przekrzywiła łeb, robiąc pytająco minę.
- Ee, rodzinne? - Powtórzyła za nim.

-Dorastałem wśród wiecznych ponuraków, takich jak Cah. Więc dziwnym może się wydawać to, że ja nie smucę się nigdy - drugie ucho nastawiło się do przodu. Trącił łapą szyszkę, z zaciekawieniem obserwując jak toczy się do przodu i wpada do rzeki.

Poczuła zimne kropelki wody na swoim futrze. Spojrzała po psach, szukając wzrokiem winowajcy xd

- Zaraz, zaraz. Cahir to Twój brat? - Spytała. Potrząsnęła pyskiem, jakby odganiając to myśl. Ale jednak... Zatrzymała się na chwilę, pomyślała. Spojrzała dziwnie na Eiji, wyczekując odpowiedzi.

-Hmmm, nikt ci tego wcześniej nie mówił? - spojrzał na nią zdziwiony - Brat, brat, na nieszczęście - zaśmiał się ponuro - Zresztą, jesteśmy do siebie podobni. Przynajmniej z zewnątrz.

Omiotła spojrzeniem całe towarzystwo zgromadzone przy rzece. Nasłuchiwała czujnie, co jakiś czas wyłapując nowe dla niej fakty. Zbliżyła się nieco - parę nieznanych jej psów, parę znajomych... Nikt, kto by mógł zwrócić na nią uwagę. Prychnęła i usiadła tuż przy brzegu.

Próbowała sobie coś przypomnieć, jednak jej to nie wychodziło. Młoda, a już ma sklerozę. Aż żal pomyśleć, co będzie jak naprawdę się zestarzeję... Nagle jakby dostała olśnienia, puknęła się łapą w łeb, uśmiechając się cwanie.
- Solar, no tak. Coś tam pamiętam. - Zaczęła mówić jakby do siebie. Po chwili jednak przypomniała sobie, że rozmawia z Eiji.
- Tak, jesteście podobni. - Powiedziała, uśmiechając się.

-Ranisz go tym stwierdzeniem - zachcihotał i uśmiechnął się kątem warg. Potrzepał głową, wydobywając z uszu jakieś zabłąkane kropelki wody. Jego brązowe oczy błyszczały dziwnie.

Potrząsnęła głową, jakby była jakaś nawiedzona. Omiotła znów wzrokiem psy, które tu już przybyły, drzewa i inne miejsca. Jednak nikogo, niczego ciekawego nie znalazła, na kogo by teraz miała ochotę. Spojrzała dziwnie na oczy Eiji.

Po chwili wyskoczyła z wody na drugi brzeg. Wyłożyła się na trawie.

Mrugnął i jego spojrzenie wróciło do normalnego stanu. Zastanawiał się nad czymś intensywnie. Po długiej chwili skupił swoje spojrzenie na szyszcze, która odtoczyła się całkiem daleko.
-No cóż... rozmowa utknęła w martwym punkcie - przyznał z delikatnym uśmieszkiem.

- Tak. - Mruknęła jedynie. Nie wiedziała co powiedzieć, czy w ogóle powiedzieć. Siedzieć tutaj nadal, czy pójść sobie. Ostatnio nie wiedziała co robić, gdzie być. Co z sobą zrobić?!

-Nie lubię milczeć, ale... hmm, to chyba jest dobry na to czas - uszy znowu opadły na boki, a ogon owinął się wokół łap. Nie mówił prawdy. Nienawidził milczenia, bo przez całe swoje życie tylko to słyszał... o ile da się słyszeć milczenie. Zaśmiał się pod nosem z tego myślowego przejęzyczenia.

- Kłamiesz. - Powiedziała jedynie z cwanym uśmiechem. Obróciła pysk w inną stronę, wzrokiem wypatrując horyzontu.

Zerknęła kątem oka na Ave .. wyglądała znajomo. Przyglądała się jej jakiś czas po czym odwróciła wzrok na niebo .

-Hmm? - rzucił pytająco i zerknął na nią zaniepokojony. Nie sądził, że wyłapie to drobne... celowe przejęzyczenie.
-To może ja... pójdę sobie? - rzucił obojętnym tonem.

- Ty nie lubisz ciszy, milczenia. - Rzuciła obojętnie. Wzrok dalej miała zatopiony w horyzoncie.

-Nie cierpię - zaśmiał się cicho - Ale potrafię ją znosić. Kwestia praktyki. - zamerdał energicznie ogonem.

- Pomyliłam się. Jesteś zupełnie inny niż Cahir. - Powiedziała, obracając łeb w jego stronę. Uśmiechnęła się cwanie.

-Miło to słyszeć - ponownie trącił łapą szyszkę, aż dotoczyła się do brzegu i spadła z niego, bezpowrotnie odpływając w dal z nurtem rzeki - Nie lubię być do niego porównywany. Chociaż... żal mi go teraz - burknął.

- Dlaczego? - Spytała, przekrzywiając łeb. Sama zaczęła rozmyślać, gdzie teraz może być Cahir...?