Lazurowy Klif{Zakaz porywania}

Jak gdyby nigdy nic usiadła na piachu, chociaż powinna najpierw zapytać o pozwolenie. Nie każdy przecież miał ochotę przebywać w jej towarzystwie. Omiotła ogonem piach, wznosząc w powietrze pojedyncze, złociste ziarna. Kitą otuliła łapy. W pierwszej chwili skierowała swój wzrok na zburzone morze, przyglądając się pienistym falom uderzającym o brzeg. Przyjemne miejsce. Szum i świst wiatru zagłuszał jej monotonny tok myślenia. Kątek oka zerknęła na rozmówcę, który najwyraźniej nie był zbyt skory do rozmowy. Dzięki Bogu, znalazła psa jakich mało. Ciężko w dzisiejszych czasach znaleźć przedstawiciela tego samego gatunku, który nie nawija na okrągło o rzeczach niższej wagi, nie skacze wokoło, nie podgryza i nie piszczy. Poczuła narastającą z każdą chwilą ulgę. Może miała nieco dziwne upodobania, to jednak uwielbiała przebywać w czyimś towarzystwie. Była jednak nadzwyczaj zamknięta w sobie, skrywała głęboko tlące się w jej głowie myśli i uczucia. Mało kiedy mówiła co rzeczywiście chcę powiedzieć, wolała raczej skłamać i kiwnąć pyskiem byle tylko nie drążyć tematów jakie tak naprawdę niewiele ją interesowały. A tematów jakie zbudzały w niej ciekawość było naprawdę niewiele. Z tego względu nie była najlepszym towarzyszem dla osobników rozgadanych, chociaż prawdę mówiąc była naprawdę dobrą słuchaczką. Nie odzywała się zbyt wiele, była dobrym psem do przenoszenia w głębi serca czyiś smutków i tajemnic. Bez najmniejszego problemu wyczuła z głosu psa skrywaną nutę zadowolenia. Ona sama nie przywiązywała się do swojego imienia, każdy przywykł nazywać ją inaczej.
Kiwnęła krótko pyskiem na znak, że zapamięta. Nie zupełnie wiedziała co w takich okazjach należy powiedzieć, zastrzygła uchem nie pokazując po sobie jednak nawet ziarna zakłopotania.
-Ma jakieś ukryte znaczenie? - chociaż nie mówiła jeszcze płynnie jej głos był cichy, niemal kojący dla ucha i przyjemny. Nie należała do psów, które podnosiły ton więcej niż było to potrzebne.

Odwrócił głowę, jakby sięgając wzrokiem daleko poza horyzont.
-Ukryte? Nie bardzo. - zaśmiał się ledwie słyszalnie i właściwie nie wiadomo dlaczego. Zawsze żył według jasno określonych reguł, jego życie nie kryło w sobie wiele - podobnie jak imię.
-Wzięło się od Kairu. Tam, gdzie byłem przeznaczony. - dodał krótko, nie chcąc jej zrazić swoim milczeniem. Odpoczywał od zgiełku i tłumu, sztucznych uśmiechów i rozmów. I od bolesnych, świeżych wspomnień.
Wbił wzrok we wzburzone jesiennym wiatrem morskie fale. Pozwolił myślom krążyć swobodnie. Mimowolnie nastroszył sierść i owinął łapy ogonem - wieczory bywały już bardzo chłodne.
-Nie jesteś stąd. - mruknął cicho, a jego głos przybrał dawną barwę - niezwykle głęboką, odbijającą się echem od skał i niosącą po powierzchni wody w dal. Uśmiechnął się kątem warg, mając nadzieję, że chwilowa towarzyszka rozmowy nie dostrzeże swojego błędu i nie odejdzie stąd szybciej, niż przyszła. Niebezpiecznie było przebywać z nim i chociaż sprawiało mu to przyjemność, nie chciał nikogo narażać na swe towarzystwo.

Suka nie odwracała wzroku od fal. Dla jednych mogło okazać się to brakiem szacunku czy zainteresowania inną osobą, dla drugich natomiast niechęcią do nawiązywania kontaktu wzrokowego. Saori trzymała się ściśle drugiej wersji. Z oczu swojego rozmówcy można było wyczytać więcej niż osobnik miał do powiedzenia. "Oko jest światłem ciała". Rudowłosa sama w sobie kryła zbyt wiele nękających uczuć, które wolała zachować wyłącznie dla własnej wiadomości. Z pozoru opanowana i cicha suka w środku była wulkanem emocji. Oblizała nieznacznie suchy nos, poruszyła od niechcenia wąsami. Powinna się teraz odezwać, odpowiedzieć mu na jego domysły. Faktycznie, nie była stąd co łatwo dało się wywnioskować z jej akcentu jak i zachowania. Kiwnęła głową, skrywając głęboko niechęć jaka towarzyszyła temu krótkiemu gestowi. Postanowiła się jednak odezwać, mówiąc znów spokojnie.
-Fakt. - krótko i zwięźle, zerknęła na niego kątem oka. Sam najwyraźniej starał się pociągnąć rozmowę jaką zaczęła to i powinna mu pomóc. Przejechała kitą po piachu w leniwym geście.
-Niecałe siedem, może osiem kilometrów stąd jest małe miasteczko zamieszkane przez ludzi. Nic specjalnego, zwykli mieszczanie. Moja właścicielka przywykła odwiedzać różne zakątki szukając weny do tworzenia swoich książek. Była pisarką. Dała mi pierwszy raz okazję do ucieczki z której skorzystałam. Trzymanie się przy ludziach, którzy nie rozumieją ani jednego naszego gestu, a w dodatku zapominają o naszej obecności nie jest tym co lubię najbardziej. - wytłumaczyła nieśpiesznie, a kąciki jej pyska drgnęły nieznacznie ku górze tworząc coś na wzór obojętnego uśmiechu.

"Ludzie... większości psów stąd kojarzą się nie najlepiej..." - przymknął oczy, myśląc intensywnie " A ja... nie mam im niczego za złe. To dzięki nim stałem się tym, kim jestem. Wojownikiem." - ostatnie słowa wypowiedział już na głos, szeptem tak cichym, że ledwo słyszalnym. Instynktownie wyczuwał, że suka chciałaby zostać sama, że jego towarzystwo zaczyna być jej uciążliwe. Nie mógł jednak zmusić swojego ciała do posłuszeństwa. Tak, tak miło było w końcu odpocząć...
Jego łapy zadrżały i napięły się, a uszy wychwyciły jakiś dźwięk z morskiej oddali. Otworzył oczy, skupiając z całej siły wzrok w sobie nieznanym punkcie. Po dłuższej chwili z jego gardła wydobyło się ciche westchnienie. Potrząsnął głową - nie mógł już tam wrócić, wspominanie przeszłości nie miało sensu! Odwrócił głowę i kątem oka zerknął na Saori, jakby przypominając sobie o jej obecności. Albo raczej... dziwiąc się, że jeszcze tam jest.
-Przepraszam. Nigdy nie byłem dobrym kompanem do rozmowy. - rzucił gniewnie pod nosem. To nie jego wina, że nie potrafi odnaleźć się wśród innych. To na siebie był wściekły. Pochylił lekko głowę i położył uszy po sobie.

Położyła się i wyciągnęła łapy przed siebie, przymykając ślepia. Ziewnęła szeroko i ułożyła wygodnie łeb na łapach.
Była zmęczona. I sama nie wiedziała, czym.

Weszłam.
-veris- rzuciłam w strone psów i z uśmiechem na pysku podeszłam do nich.
- mogę się dosiąść? - spytałam patrząc przelotnie na na młodą, śpiącą sukę. Jej tylko nie ona!!! - Jęknęłam w duszy i odwróciłam swój wzrok z powrotem na psy

Podniosła lekko powieki, zerknęła na Summer. Nie odpowiadając jej, jedynie przewróciła oczyma i znowu je zamknęła. Tak, dobrze zapamiętała tę sukę.
Jakie to szczęście, że zawsze miała przy sobie zapalniczkę.

-Veris
Z klifu słyszeć można było Aragorna. Uśmiechnął się do suczki.

Zerknął na rozmawiające nieopodal psy. Skinął im głową, na tyle było go stać. Zresztą, nie miał większej chęci na rozmowę z nimi, wolał bardziej milczące towarzystwo Saori. Otrząsnął futro z piasku, naniesionego tam przez wiatr i nastroszył je.

Wbrew jego podejrzeniom, Saori nie narzekała na jego towarzystwo. Wręcz przeciwnie, cieszyła się z obecności psa, który jak sam mówił nie był najlepszym kompanem do rozmowy. Nie lubiła prowadzić konwersacji. Widząc jednak jego dość dziwną reakcję, spłoszyła się w duchu niezupełnie pewna co powinna teraz zrobić. Delikatnie, ledwo wyczuwalnie szturchnęła go nosem w bark.
-Nie mam Ci tego za złe. - powiedziała spokojnie, nie wzruszona jego zmienionym tonem. Przez chwilę analizowała samo słowo 'wojownik'. Wzdrygnęła się w duchu, wyobrażając sobie ludzką masakrę. To ludzie nazywali się zazwyczaj wojownikami, patriotami gotowymi zginąć za swój kraj, obrane sobie cele. Nie była zwolenniczką wojen, przelewu krwi. Nauczyła się prowadzić spokojne, wręcz ciche życie na uboczu wszystkich zgrupować psów jak i ludzi. Jedyną osobą jaka nie narzekała na jej towarzystwo była osoba sprawująca nad nią do tej pory pieczę, ona zresztą mało na co narzekała. Była osobą nadzwyczaj pogodną, niesamowicie rozgadaną - to jednak jedną z tych, które gdyby nie Saori nie miałyby do kogo otworzyć ust. W głowie rudej suki zaświtał obrazek właścicielki, kobiety młodej i urodziwej. Uważanej jak większość poetek za wariatkę.
Poruszyła nieznacznie wąsami, nie zdradzając co świta jej w głowie.
Sama zawsze obawiała się, że ze względu na swoje podejście do otoczenia i panującej w nim społeczności zostanie odrzucona, zapomniana i nadzwyczaj w świecie niezauważona. Z tego względu sama zdolna była przysiąść się do nieznajomych jej psów i milczeć, nie narzucając im swojego towarzystwa,a jednak ciesząc się z ich obecności. Puszysta kita spokojnie omiotła piach, całkowicie nieumyślnie sypiąc nim na swojego kompana do nieklejącej się rozmowy.

Znudzonym wzrokiem spojrzałam an Aragorna. Pomachałam mu łapą i spojrzałam krótko na Milvę. Odwróciłam łeb i powlokłam sie do niego.
-hey-krzyknęłam w jego strone.

-jak tam życie? Coś u ciebie ciekawego?

- to co zwykle.. Nudy - mruknęłam, gdy dotarłam do niego. Usiadłam na przeciw Aragrona i spojrzałam na niego machając ogonem.
- Nareszcie ktoś z SWD - uśmiechnęłam się szeroko.

-U mnie tak samo, rzadko widuje Elpunka, Bountysia i mój braciszek odszedł.
Spojrzał w dół klifu. Łapą wskazał Goofy'ego.
-To jest Goofy.

- Tato... Kto to? Przedstaw! Przedstaw! Przedstaw! - Skakał na około Aragorna

-Eeee. To jest Summer. Należy do naszego stada.
Spojrzał na młodzika.

- cześć - uśmiechnęłam sie do szczeniaczka i spojrzałam na Aragorna. - Tata?- uśmiechnęłam sie głupkowato.

Machnęła ogonem, lekko zamiatając nim podłoże. Zaczęła się zastanawiać, czy ta kraina jeszcze "przetrwa". W końcu, w ciągu tego czasu, w którym tu była, nie widziała wielu psów.
Westchnęła cicho i zastrzygła prawym uchem.

Zerknęłam w stronę Milvy. Z tego co pamiętam to ona jest nie obliczalna...** - mając lekką panikę w oczach machnęłam ogonem.

Mając już uchylone powieki, parsknęła pod nosem, widząc wzrok Summer. Nie, nie... Milva się zmieniła, choć wciąż lubiła ogień. Zmusiły ją do tego przemyślenia o tym, co będzie i co było.
Ponownie westchnęła, nie wiedzieć czemu.

Odwróciłam wzrok od Milvy i z powrotem zaczęłam przyglądać sie Gooffy'emu.
- a co tam u ciebie słychać? - zwróciłam sie do Aragorna.

Podniosła się z wolna, otrzepując lekko.
Ostrożnie stawiając łapy, zeszła z klifu i ruszyła wolnym krokiem po plaży niżej. Zerknęła w morze, a potem w prawie całkiem ciemne już niebo, mrużąc oczy i strzygąc lekko uchem.

Chwiejnym krokiem zbliżyła się do krawędzi klifu i tak została, patrząc się z dziwną pustką w oczach na niebo. Chciała z normalnie pogadać, cokolwiek znaczyło w jej wydaniu ''normalnym''.

Westchnęłam. To jest... zaraz... Wszystko się zmieniło. Znikneli Ci, których kochałam, zabrakło rzeczy i miejsc, do których byłam przywiązana. Denerwujące? Spojrzałam w górę, na gwiazdy, które jako jedyne pozostały tam, gdzie zawsze. A może i nie. Zasmucające? Przeniosłam wzrok na ziemię, na migające przede mną białe łapy, odcinające się wyraźnie na ciemnym tle ziemi. Przykre
Zatrzymałam się, uświadamiając sobie, że ostatnią myśl wypowiedziałam głośno. Westchnęłam, siadając i posłałam psom przyjazny, choć nieco chłodny uśmiech.

Spojrzałam na Solar i Fallen. Machnęłam do niej łapą.
- Hey - uśmiechnęłam się lekko.